Share to:

 

กองทัพสหรัฐ

กองทัพสหรัฐ
United States Armed Forces

ตราของแต่ละเหล่าทัพสหรัฐ
ก่อตั้ง14 มิถุนายน 1775; 249 ปีก่อน (1775-06-14)
เหล่า
กองบัญชาการเดอะเพนตากอน อาร์ลิงตันเคาน์ตี รัฐเวอร์จิเนีย สหรัฐ
ผู้บังคับบัญชา
ผู้บัญชาการทหารสูงสุด ประธานาธิบดี โจ ไบเดิน
รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม ลอยด์ ออสติน
ประธานคณะเสนาธิการร่วม พลเอก ชาร์ลส์ คิว. บราวน์ จูเนียร์
กำลังพล
อายุเริ่มบรรจุ17 ปี โดยได้รับความยินยอมจากผู้ปกครอง, 18 ปีโดยสมัครใจ อายุการสมัครเข้าเป็นทหารสูงสุด 35 ปีสำหรับกองทัพบก[1] 28 ปีสำหรับนาวิกโยธิน, 34 ปีสำหรับกองทัพเรือ และ 27 ปีสำหรับกองทัพอากาศ[2]
ประชากร
วัยบรรจุ		73,270,043 ชาย, อายุ 18–49 (ประเมิน 2553),
71,941,969 หญิง, อายุ 18–49 (ประเมิน 2553)
ประชากร
ฉกรรจ์		60,620,143 ชาย, อายุ 18–49 (ประเมิน 2553),
59,401,941 หญิง, อายุ 18–49 (ประเมิน 2553)
ประชากรวัยถึงขั้น
ประจำการทุกปี		2,161,727 ชาย (ประเมิน 2553),
2,055,685 หญิง (ประเมิน 2553)
ยอดประจำการ3,540,000[3]
ยอดสำรอง7,500,000[4]
รายจ่าย
งบประมาณUS$816.7 พันล้าน (ปีงบฯ 2566)[4][5](อันดับที่ 1)
ร้อยละต่อจีดีพี3.47% (ประเมิน 2565)
บทความที่เกี่ยวข้อง
ประวัติสงครามปฏิวัติอเมริกัน

สงครามเม็กซิโก-อเมริกา (1846 – 1848) สงครามกลางเมืองอเมริกัน (1861–1865)
สงครามโลกครั้งที่ 1 (1917–1918)
สงครามโลกครั้งที่ 2 (1941–1945)
สงครามเย็น (1945–1991)
สงครามเกาหลี (1950–1953)
สงครามเวียตนาม (1959–1975)
สงครามอ่าวเปอร์เซีย (1990–1991)
สงครามคอซอวอ (1999)
สงครามต่อต้านการก่อการร้าย (2001–ปัจจุบัน)
สงครามอัฟกานิสถาน (2001–ปัจจุบัน)
สงครามอิรัก (2003–2011)
ฯลฯ
ยศยศทหารสหรัฐ
เครื่องอิสริยาภรณ์
บทความนี้อ้างอิงคริสต์ศักราช/คริสต์ทศวรรษ/คริสต์ศตวรรษ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา

กองทัพสหรัฐ (อังกฤษ: United States Armed Forces) เป็นกำลังทหารของสหรัฐ ประกอบด้วยกองทัพบก กองทัพเรือ กองทัพอากาศ กองทัพอวกาศ เหล่านาวิกโยธิน และยามฝั่ง สหรัฐมีประเพณีพลเรือนควบคุมทหารอย่างเข้มแข็ง ประธานาธิบดีสหรัฐเป็นผู้บัญชาการทหารทุกเหล่าทัพโดยตรง และมีกระทรวงกลาโหมทำหน้าที่เป็นองค์กรหลักซึ่งนำนโยบายทางทหารไปปฏิบัติ กระทรวงกลาโหมมีรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม ซึ่งเป็นพลเรือนและอยู่ในคณะรัฐมนตรี เป็นเจ้ากระทรวง

กฎหมายกำหนดให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมเป็นผู้มีอำนาจบังคับบัญชาทหารในลำดับที่สอง เป็นรองแต่เพียงประธานาธิบดี[6] และทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยหลักของประธานาธิบดีในกิจการทั้งปวงที่เกี่ยวข้องกับกระทรวง ประธานาธิบดีมีสภาความมั่นคงแห่งชาติ เป็นคณะที่ปรึกษา เพื่อประสานงานการปฏิบัติทางทหารกับการทูต และมีคณะเสนาธิการร่วมเป็นคณะให้คำปรึกษาทางทหาร สมาชิกประกอบด้วยบรรดาผู้นำเหล่าทัพ รวมถึงอธิบดีกรมการรักษาชาติ อย่างไรก็ตาม ผู้บัญชาการยามฝั่งไม่เป็นสมาชิกคณะเสนาธิการร่วม

แต่ละเหล่าทัพของสหรัฐไม่มีกองบัญชาการเหล่าทัพเป็นของตัวเอง ทหารสหรัฐใช้สายบัญชาการรวมเหล่าทัพที่เรียกว่า หน่วยบัญชาการรบรวม (Unified Combatant Command) ซึ่งมีอยู่สิบเอ็ดหน่วยภายใต้พลเอกหรือพลเรือเอกสิบเอ็ดคน ซึ่งรับคำสั่งจากรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม (ยกเว้นยามฝั่ง เนื่องจากยามฝั่งอยู่ในกำกับของกระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ) ประธานาธิบดีหรือรัฐสภาอาจโอนอำนาจการบังคับบัญชาหน่วยยามฝั่งไปให้ทบวงทหารเรือในยามสงคราม ทั้งหกเหล่าทัพถือเป็นกำลังในเครื่องแบบ อันมีอยู่เจ็ดชุด อีกสองชุดได้แก่ หน่วยบริการสาธารณสุข และหน่วยการบริหารมหาสมุทรและบรรยากาศแห่งชาติ

นับแต่ก่อตั้ง กองทัพมีบทบาทสำคัญในประวัติศาสตร์สหรัฐ[7][8][9] กองทัพช่วยสร้างสำนึกรักสามัคคีและอัตลักษณ์ของชาติหลังสงครามบาร์บารีสองครั้ง กระนั้น บิดาผู้ก่อตั้งยังไม่ไว้ใจการมีกำลังทหารถาวร จนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่สองปะทุ สหรัฐจึงตั้งกองทัพบกประจำการขนาดใหญ่อย่างเป็นทางการ รัฐบัญญัติความมั่นคงแห่งชาติ ค.ศ. 1947 ซึ่งผ่านมติเห็นชอบในช่วงเริ่มแรกของสงครามเย็น ได้จัดตั้งกรอบทหารสหรัฐสมัยใหม่ รัฐบัญญัติดังกล่าวรวมกระทรวงการสงคราม และ กระทรวงทหารเรือในอดีตเข้าด้วยกันเป็นหน่วยจัดตั้งทหารแห่งชาติ (National Military Establishment) ซึ่งเปลี่ยนชื่อเป็นกระทรวงกลาโหมใน ค.ศ. 1949 มีรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมเป็นผู้นำ ตลอดจนตั้งกระทรวงทหารอากาศและสภาความมั่นคงแห่งชาติ[10]

กองทัพสหรัฐนับเป็นหนึ่งในกองทัพขนาดใหญ่ที่สุดของโลกในแง่ยอดกำลังพล[11][12] กำลังพลได้มาจากอาสาสมัครจำนวนมากซึ่งได้รับค่าตอบแทน แม้ในอดีตจะมีการเกณฑ์ทหารทั้งในยามสงครามและยามสงบ แต่ไม่มีการเกณฑ์ทหารอีกนับแต่ ค.ศ. 1972 ใน ค.ศ. 2013 สหรัฐมีรายจ่ายเพื่อสนับสนุนกองทัพราว 554,200 ล้านดอลล่าร์สหรัฐต่อปี และจัดสรรงบประมาณราว 88,500 ล้านดอลล่าร์สหรัฐเพื่อสนับสนุนปฏิบัติการการเผชิญเหตุโพ้นทะเล (Overseas Contingency Operation) เมื่อรวมกันแล้ว สหรัฐมีรายจ่ายทางทหารเป็นร้อยละ 39 ของรายจ่ายทางทหารโลก จึงมักได้รับการจัดให้เป็นกองทัพที่ทรงพลังที่สุดในโลก นอกจากนี้ยังมีขีดความสามารถทั้งในการป้องกันประเทศและการแผ่อำนาจ มีเทคโนโลยีก้าวหน้าซึ่งทำให้สามารถวางกำลังได้ทั่วโลก และมีฐานทัพอีกประมาณ 800 แห่งนอกประเทศ กองทัพอากาศสหรัฐเป็นกองทัพอากาศใหญ่สุดในโลก และกองทัพเรือสหรัฐเป็นกองทัพเรือใหญ่สุดในโลกในแง่ระวางน้ำ

ประวัติ

ประวัติความเป็นมาของกองทัพสหรัฐ มีขึ้นเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน ค.ศ. 1775[13] โดยมีการก่อตั้งกองทัพภาคพื้นทวีป มีขึ้นก่อนคำประกาศอิสรภาพสหรัฐ กองทัพเรือภาคพื้นทวีปซึ่งจัดตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 13 ตุลาคม ค.ศ. 1775 และนาวิกโยธินภาคพื้นทวีปซึ่งจัดตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 10 พฤศจิกายน ค.ศ. 1775 ได้รับการจัดตั้งขึ้นโดยสภาภาคพื้นทวีปที่สองเพื่อปกป้องประเทศจากจักรวรรดิอังกฤษในสงครามปฏิวัติอเมริกา กองกำลังเหล่านี้ปลดประจำการใน ค.ศ. 1785 หลังจากสนธิสัญญาปารีสยุติสงครามเพื่ออิสรภาพ สภาคองเกรสแห่งสมาพันธรัฐสร้างกองทัพสหรัฐในปัจจุบันเมื่อวันที่ 3 มิถุนายน ค.ศ. 1785 รัฐสภาคองเกรสแห่งสหรัฐได้สร้างกองทัพเรือสหรัฐ ในปัจจุบันเมื่อวันที่ 27 มีนาคม ค.ศ. 1794 และนาวิกโยธินสหรัฐในปัจจุบันเมื่อวันที่ 11 กรกฎาคม ค.ศ. 1798[14]

การนำรัฐธรรมนูญ ค.ศ. 1787 มาใช้ทำให้รัฐสภามีอำนาจในการ "สนับสนุนและสนับสนุนกองทัพ" เพื่อ "จัดหาและบำรุงรักษากองทัพเรือ" และ "กำหนดกฎเกณฑ์สำหรับรัฐบาลและระเบียบข้อบังคับของแผ่นดินและกองทัพเรือ" ตลอดจนอำนาจ เพื่อประกาศสงคราม ประธานาธิบดีเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของกองทัพสหรัฐ หน่วยยามฝั่งสหรัฐก่อตั้ง เมื่อวันที่ 4 สิงหาคม ค.ศ. 1790 ซึ่งรวมเข้ากับหน่วยบริการช่วยชีวิตของสหรัฐเมื่อวันที่ 28 มกราคม ค.ศ. 1915

ในช่วงแรก กองทัพอากาศสหรัฐได้จัดตั้งขึ้นเป็นองค์กรอิสระเมื่อวันที่ 18 กันยายน ค.ศ. 1947 สืบเนื่องมาจากการก่อตั้งกองการบิน US Signal Corps ซึ่งก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 1 สิงหาคม ค.ศ. 1907 และเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพอากาศก่อนที่จะกลายเป็นหน่วยงานอิสระตามพระราชบัญญัติความมั่นคงแห่งชาติ ค.ศ. 1947 กองทหารชั้นสัญญาบัตรเคยถูกพิจารณาให้เป็นสาขาหนึ่งของกองทัพสหรัฐตั้งแต่วันที่ 29 กรกฎาคม ค.ศ. 1945 ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง กระทั่งถูกเพิกถอนสถานะดังกล่าวเมื่อวันที่ 3 กรกฎาคม ค.ศ. 1952 กองกำลังอวกาศแห่งสหรัฐได้รับการจัดตั้งขึ้นเป็นหน่วยงานอิสระเมื่อวันที่ 20 ธันวาคม 2019 เป็นสาขาที่หกของกองทัพสหรัฐและเป็นสาขาใหม่แห่งแรกนับตั้งแต่ก่อตั้งกองทัพอากาศสหรัฐอิสระในปี 1947 สืบเนื่องมาจากการก่อตัวของกองบัญชาการอวกาศกองทัพอากาศซึ่งก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 1 กันยายน 1982 และเป็นคำสั่งตรงของกองทัพอากาศสหรัฐ[15]

โครงสร้าง

เสนาธิการทหารทุกเหล่าทัพของกองทัพสหรัฐในปี 2020

การบังคับบัญชาของประธานาธิบดีต่อกองทัพสหรัฐ จัดตั้งขึ้นตามมาตราสองในรัฐธรรมนูญ[16] โดยให้ประธานาธิบดีได้รับแต่งตั้งให้เป็น "ผู้บัญชาการทหารบกและกองทัพเรือสหรัฐ และกองทหารอาสาสมัครของหลายรัฐ เมื่อถูกเรียกใช้” กองทัพสหรัฐ ถูกแบ่งแยกระหว่างแผนกต่าง ๆ ของคณะรัฐมนตรี 2 แผนก โดยกระทรวงกลาโหมทำหน้าที่เป็นแผนกหลักในคณะรัฐมนตรีด้านกิจการทหาร และกระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิที่รับผิดชอบดูแลดูแลหน่วยยามฝั่งสหรัฐ[17]

สายการบังคับบัญชาทางทหารสั่งตรงจากประธานาธิบดีแห่งสหรัฐไปยังกระทรวงกลาโหม[18] (สำหรับบริการภายใต้กระทรวงกลาโหม) หรือเลขาธิการความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ (สำหรับบริการภายใต้กระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ) รับรองการควบคุมพลเรือนของทหาร ภายในกระทรวงกลาโหม กรมทหาร กรมกองทัพบก กองทัพเรือสหรัฐ และกรมกองทัพอากาศ เป็นหน่วยงานที่นำโดยพลเรือนที่ดูแลสาขาการรับราชการทหารที่เท่าเทียมกันซึ่งจัดขึ้นภายในหน่วยงานและบริการทางทหารมีหน้าที่รับผิดชอบในการจัดระเบียบ การฝึก และเตรียมกองกำลัง[19]

เสนาธิการร่วม แม้ว่าจะอยู่นอกสายการบังคับบัญชาในการปฏิบัติงาน แต่ก็เป็นหน่วยทหารที่อาวุโสที่สุดในกองทัพสหรัฐ นำโดยประธานเสนาธิการร่วม ซึ่งเป็นหัวหน้าทหารของกองกำลังติดอาวุธและเป็นที่ปรึกษาหลักของประธานาธิบดีและรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมในด้านการทหาร รองลงมาคือรองประธานเสนาธิการร่วม สมาชิกคนอื่น ๆ ได้แก่ เสนาธิการกองทัพบก ผู้บัญชาการหน่วยนาวิกโยธิน หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการกองทัพเรือ เสนาธิการกองทัพอากาศ หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการอวกาศ และหัวหน้าสำนักงานพิทักษ์สันติราษฎร์ ผู้บัญชาการหน่วยยามฝั่งไม่ใช่สมาชิกอย่างเป็นทางการของหัวหน้าร่วม แต่บางครั้งก็เข้าร่วมการประชุมในฐานะหนึ่งในหัวหน้าหน่วยรับราชการทหาร ที่ปรึกษาอาวุโสเกณฑ์ของประธานเป็นสมาชิกอาวุโสที่สุดในกองทัพสหรัฐ[20]

ผู้นำกองทัพ ได้แก่[21] ประธานาธิบดีแห่งสหรัฐ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม รัฐมนตรีกระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ และประธานคณะเสนาธิการร่วมเป็นสมาชิกของคณะมนตรีความมั่นคงแห่งชาติสหรัฐ ซึ่งให้คำแนะนำแก่ประธานาธิบดีเกี่ยวกับความมั่นคงแห่งชาติ การทหาร และเรื่องนโยบายต่างประเทศ ที่ปรึกษาความมั่นคงแห่งชาติและรองที่ปรึกษาความมั่นคงแห่งชาติอาจเป็นสมาชิกของกองทัพสหรัฐ นอกจากนี้ คณะกรรมการคณะมนตรีความมั่นคงแห่งชาติยังรวมถึงรองปลัดกระทรวงกลาโหม รองปลัดกระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ และรองประธานเสนาธิการร่วมด้วย คณะมนตรีความมั่นคงแห่งมาตุภูมิแห่งสหรัฐ ซึ่งให้คำแนะนำแก่ประธานาธิบดีเกี่ยวกับความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ ซึ่งรวมถึงประธานาธิบดี รัฐมนตรีกลาโหม รัฐมนตรีกระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ และประธานคณะเสนาธิการร่วม ที่ปรึกษาความมั่นคงแห่งมาตุภูมิอาจเป็นสมาชิกของกองกำลังติดอาวุธ ความเป็นผู้นำทางทหาร รวมถึงรัฐมนตรีกลาโหม รัฐมนตรีกระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิแห่งสหรัฐ และประธานเสนาธิการร่วมยังมีที่นั่งในสภาอวกาศแห่งชาติ มีอำนาจใหนการลงมติ เห็นชอบ ออกคำสั่งที่สำคัญอันส่งผลต่อกิจการความมั่นคง

สาขา

กองทัพสหรัฐประกอบด้วยสาขาการรับราชการทหารที่มีสถานะเท่าเทียมกันหกเหล่าทัพ[22] ห้าเหล่าทัพหลัก ได้แก่[23] กองทัพบกสหรัฐ นาวิกโยธินสหรัฐ กองทัพเรือสหรัฐ กองทัพอากาศสหรัฐ และกองทัพอวกาศสหรัฐ จัดอยู่ภายใต้แผนกทหารของกระทรวงกลาโหม และหน่วยยามฝั่งสหรัฐอยู่ภายใต้กระทรวงความมั่นคงมาตุภูมิ แต่อาจย้ายไปที่กรมทหารเรือของกระทรวงกลาโหม (ซึ่งเป็นหน่วยงานพลเรือนที่ดูแลนาวิกโยธินสหรัฐและกองทัพเรือสหรัฐที่เท่าเทียมกัน) ตามทิศทางการสั่งการของประธานาธิบดี หรือรัฐสภา ยกเว้นหน่วยยามฝั่ง หน่วยทหารจัด ฝึก และเตรียมกำลังเท่านั้น กองบัญชาการรบแบบรวมเป็นหนึ่งมีหน้าที่ควบคุมการปฏิบัติงานของกองกำลังรักษาไม่ประจำการ

กองทัพบก

ทหารกองทัพบกสหรัฐในสงครามเวียดนาม

กองทัพบกสหรัฐ เป็นสาขาการให้บริการทางบกของกองทัพสหรัฐ และเป็นส่วนหนึ่งของกรมกองทัพบกที่นำโดยพลเรือน ซึ่งนำโดยเลขาธิการกองทัพบก หัวหน้าทหารของกองทัพบกสหรัฐ เป็นเสนาธิการของกองทัพบก ซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากรองเสนาธิการกองทัพสหรัฐ และ Sergeant Major ของกองทัพบก ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน 1775 ในฐานะกองทัพภาคพื้นทวีป[24]

กองทัพบกสหรัฐ ประกอบด้วย กองทัพบกหลัก กองหนุนกองทัพบกสหรัฐ และกองกำลังรักษาดินแดนแห่งชาติของสหรัฐ ซึ่งทำหน้าที่จัดระเบียบ ฝึก และจัดเตรียมหน่วยบริการส่วนใหญ่ คำสั่งส่วนประกอบบริการของกองทัพสิบชุด ซึ่งบังคับบัญชากองกำลังที่ติดอยู่กับหน่วยบัญชาการรบ และหน่วยการรายงานโดยตรงสิบสองหน่วย กองทัพบกยังจัดบุคลากรเป็น 21 สาขาพื้นฐานที่แตกต่างกัน

กองทัพเรือและนาวิกโยธิน

กองทัพเรือสหรัฐ (USN) เป็นสาขาบริการทางทะเลของกองทัพสหรัฐ และเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพเรือที่นำโดยพลเรือน ซึ่งนำโดยเลขาธิการกองทัพเรือ หัวหน้าฝ่ายทหารของกองทัพเรือสหรัฐ เป็นหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการทางเรือ ซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากรองผู้บัญชาการฝ่ายปฏิบัติการทางทะเลและหัวหน้าผู้ช่วยผู้บังคับการเรือระดับนาวาโทของกองทัพเรือ กองทัพเรือก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 13 ตุลาคม 1775 ในชื่อกองทัพเรือภาคพื้นทวีป ซึ่งถูกยกเลิกเมื่อวันที่ 1 สิงหาคม 1785 ก่อนที่จะได้รับการสถาปนาขึ้นใหม่ในฐานะกองทัพเรือสหรัฐ สมัยใหม่ในวันที่ 20 มกราคม 1794[25]

กองทัพอากาศ

เครื่องบินรบ เอฟ-22 แร็พเตอร์ ของกองทัพอากาศสหรัฐ

กองทัพอากาศสหรัฐ (USAF) เป็นสาขาบริการทางอากาศของกองทัพสหรัฐ และเป็นส่วนหนึ่งของกรมกองทัพอากาศที่นำโดยพลเรือน ซึ่งนำโดยเลขาธิการกองทัพอากาศ หัวหน้าทหารของกองทัพอากาศสหรัฐ เป็นเสนาธิการของกองทัพอากาศ ซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากรองเสนาธิการของกองทัพอากาศสหรัฐ

กองทัพอวกาศ

กองกำลังอวกาศแห่งสหรัฐ (USSF) เป็นสาขาบริการอวกาศของกองทัพสหรัฐ และเป็นส่วนหนึ่งของกรมกองทัพอากาศที่นำโดยพลเรือน ซึ่งนำโดยเลขาธิการกองทัพอากาศ หัวหน้ากองทัพของกองกำลังอวกาศสหรัฐเป็นหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการอวกาศ ซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากรองหัวหน้าฝ่ายปฏิบัติการอวกาศและที่ปรึกษาอาวุโสของกองทัพอวกาศ แต่งตั้งเมื่อวันที่ 20 ธันวาคม 2019 จากกองทัพอากาศสหรัฐ แต่รับคำสั่งโดยตรงผ่าน Air Force Space Command จนถึงวันที่ 1 กันยายน 1982 โดยที่ประวัติศาสตร์ก่อนหน้านี้ได้สืบย้อนไปถึงกองพัฒนาตะวันตกที่จัดตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม 1954[26]

หน่วยยามฝั่ง

สัญลักษณ์ของกระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ

หน่วยยามฝั่งสหรัฐ (USCG) เป็นหน่วยงานด้านการรักษาความปลอดภัยทางทะเล การค้นหา และกู้ภัย และการบังคับใช้กฎหมายของกองทัพสหรัฐ และเป็นส่วนหนึ่งของ กระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ (Department of Homeland Security)[27] ซึ่งนำโดยรัฐมนตรีกระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ เป็นสาขาทหารเพียงสาขาเดียวนอกกระทรวงกลาโหม แต่สามารถโอนไปยังกองทัพเรือที่นำโดยพลเรือนซึ่งนำโดยเลขาธิการกองทัพเรือในกรณีที่รัฐสภากำหนดว่าเมื่อประกาศสงครามหรือประธานาธิบดีสั่งการ หัวหน้าทหารของหน่วยยามฝั่งสหรัฐเป็นผู้บัญชาการหน่วยยามฝั่งซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากรองผู้บัญชาการหน่วยยามฝั่งและหัวหน้าผู้ช่วยผู้บังคับการเรือของหน่วยยามฝั่ง หน่วยยามฝั่งก่อตั้งขึ้นเป็นสาขาการรับราชการทหารเมื่อวันที่ 4 สิงหาคม 1790 ในชื่อกรมสรรพากร-นาวิกโยธินสหรัฐ ก่อนที่จะเปลี่ยนชื่อในวันที่ 31 กรกฎาคม 1894 เป็นหน่วยงานตัดรายได้ของสหรัฐ เมื่อวันที่ 28 มกราคม 1915 ได้มีการรวมเข้ากับหน่วยบริการช่วยชีวิตพลเรือนของสหรัฐเพื่อจัดตั้งหน่วยยามฝั่งสหรัฐ ในปี 1939 หน่วยงานพลเรือนของสหรัฐประภาคารได้รวมเข้ากับหน่วยยามฝั่ง กรมสรรพากร-นาวิกโยธิน และต่อมาคือ หน่วยยามฝั่ง อยู่ภายใต้กรมธนารักษ์ ย้ายไปสังกัดกรมราชนาวีในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่งและสงครามโลกครั้งที่สอง ในปี 1967 ได้ย้ายไปอยู่ที่กรมการขนส่งซึ่งจะอยู่จนถึงปี 2003 ได้ย้ายไปอยู่ที่กระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิอย่างถาวร[28]

งบประมาณ

สหรัฐมีค่าใช้จ่ายทางการทหารที่มากที่สุดในโลก[29][30] ในปีงบประมาณ 2019 มีการตราเงินกว่า 693 พันล้านดอลลาร์สำหรับกระทรวงกลาโหมและสำหรับ "ปฏิบัติการฉุกเฉินในต่างประเทศ" ในสงครามต่อต้านการก่อการร้าย[31] นอกเหนือจากการใช้จ่ายโดยตรงของกระทรวงกลาโหมแล้ว สหรัฐยังใช้เงินอีก 218 ถึง 262 ดอลลาร์สหรัฐ ต่อปีในโครงการที่เกี่ยวข้องกับการป้องกันประเทศอื่น ๆ เช่น กิจการทหารผ่านศึก ความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ การบำรุงรักษาอาวุธนิวเคลียร์ และกระทรวงกลาโหม

ในปีงบประมาณ 2016 มีการจัดสรร 146.9 พันล้านดอลลาร์สำหรับกองทัพบก, 168.8 พันล้านดอลลาร์สำหรับกองทัพเรือ, 161.8 พันล้านดอลลาร์สำหรับกองทัพอากาศ และ 102.8 พันล้านดอลลาร์สำหรับการใช้จ่ายทั่วทั้งกระทรวง ตามหน้าที่ มีการร้องขอค่าใช้จ่ายทางบุคลากรอีก 138.6 พันล้านดอลลาร์ ค่าปฏิบัติการและบำรุงรักษา 244.4 พันล้านดอลลาร์ การจัดซื้อ 118.9 พันล้านดอลลาร์ วิจัยและพัฒนา 69.0 พันล้านดอลลาร์ 1.3 พันล้านดอลลาร์สำหรับกองทุนหมุนเวียนและการจัดการ 6.9 พันล้านดอลลาร์สำหรับการก่อสร้างทางทหาร และ 1.3 พันล้านดอลลาร์สำหรับที่อยู่อาศัยของครอบครัว[32]

ในปีงบประมาณ 2022[33] รัฐบาลของประธานาธิบดี โจ ไบเดิน อนมุติงบประมาณกว่า 715 พันล้านดอลลาร์แก่กระทรวงกลาโหมเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายทางการทหาร

กำลังพล

หน่วยยามฝั่งของสหรัฐขณะออกปฏิบัติหน้าที่ในปี 2017

กองทัพสหรัฐ เป็นกองทัพที่ใหญ่เป็นอันดับสามของโลกโดยกำลังพล รองจากกองทัพปลดแอกประชาชนจีนและกองทัพอินเดีย ซึ่งประกอบด้วยทหาร 1,359,685 นายในกองทัพปกติ โดยมีทหารสำรองอีก 799,845 นายสำหรับกองหนุน ณ วันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2019 ในขณะที่กองทัพสหรัฐเป็นทหารอาสาสมัครทั้งหมด การเกณฑ์ทหารผ่านระบบ Selective Service System[34] สามารถประกาศใช้ตามคำร้องขอของประธานาธิบดีและการอนุมัติของรัฐสภา โดยผู้ชายทุกคนที่มีอายุระหว่าง 18 ถึง 25 ปีที่อาศัยอยู่ในสหรัฐจะต้องลงทะเบียนกับบริการคัดเลือก แม้ว่าศาลแขวงของรัฐบาลกลางจะคัดค้านการขึ้นทะเบียนทหารเพศชายตามรัฐธรรมนูญในปี 2019 แต่ศาลอุทธรณ์ของรัฐบาลกลางยังคงยืนหยัดโดยศาลอุทธรณ์ของรัฐบาลกลางในปี 2020

เช่นเดียวกับในกองทัพของประเทศส่วนใหญ่ สมาชิกของกองทัพสหรัฐ มียศเป็นเจ้าหน้าที่ เพื่อกำหนดความอาวุโสและสิทธิ์ในการเลื่อนตำแหน่ง ผู้ที่เคยรับใช้กองทัพเรียกว่าทหารผ่านศึก[35] ชื่ออันดับอาจแตกต่างกันระหว่างหน่วยงาน เจ้าหน้าที่ที่มียศหรือเงินเดือนเท่ากันจะจำแนกตามวันที่เริ่มดำรงตำแหน่งเพื่อกำหนดลำดับอาวุโส ในขณะที่เจ้าหน้าที่ซึ่งดำรงตำแหน่งสำคัญ ๆ ในตำแหน่งที่กฎหมายกำหนด จะมีอำนาจเหนือกว่าเจ้าหน้าที่อื่น ๆ วันที่ได้รับตำแหน่ง ในปี 2012 มีรายงานว่ามีเพียงหนึ่งในสี่ในสหรัฐที่มีอายุที่เหมาะสมเท่านั้นที่ตรงตามมาตรฐานทางศีลธรรม วิชาการ และทางกายภาพสำหรับการรับราชการทหาร

การประจำการ

ณ วันที่ 31 ธันวาคม 2010 กองกำลังสหรัฐ ประจำการใน 150 ประเทศ[36]; จำนวนที่ใหญ่ที่สุดบางส่วน ได้แก่ 103,700 นาย ในอัฟกานิสถาน 52,440 นายในเยอรมนี 35,688 นายในญี่ปุ่น (USFJ) 28,500 นายในเกาหลีใต้ (USFK) 9,660 นายในอิตาลี และ 9,015 นายในสหราชอาณาจักร ตัวเลขเหล่านี้เปลี่ยนแปลงบ่อยครั้งเนื่องจากการเรียกคืนและปรับใช้หน่วยต่าง ๆ เป็นประจำ ทั้งหมดกว่า 77,917 นายประจำการอยู่ในยุโรป 141 นายในอดีตกลุ่มประเทศสหภาพโซเวียต 47,236 นายในเอเชียตะวันออก และแปซิฟิก 3,362 นายในแอฟริกาเหนือ ตะวันออกใกล้และเอเชียใต้ 1,355 นายในแอฟริกาใต้ ซาฮารา และ 1,941 ในซีกโลกตะวันตกไม่รวมสหรัฐเอง

ในประเทศ

รวมถึงดินแดนใกล้เคียงและเรือรบของสหรัฐ และเรือที่ลอยอยู่ในน่านน้ำอาณาเขต ณ วันที่ 31 ธันวาคม 2009[37] มีบุคลากรทหารประจำการทั้งหมด 1,137,568 นาย ประจำการอยู่ภายในสหรัฐและอาณาเขตของตน บุคลากรส่วนใหญ่ (941,629 คน) ประจำการอยู่ที่ฐานทัพภายในสหรัฐที่อยู่ติดกัน ในฮาวายมี 37,245 นาย และ 20,450 นายในอะแลสกา ในขณะที่ 84,461 นายอยู่ในทะเล 2,972 นายในเกาะกวม และ 179 นายในเปอร์โตริโก

ทหารหญิง

ทหารหญิงแห่งกองทัพสหรัฐ

กองหนุนกองทัพทหารหญิง ก่อตั้งในสหรัฐในปี 1942[38] จากการที่พลเมืองสตรีมีอุดมการณ์ทำสงครามและต้องการปกป้องประเทศในการต่อสู้ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ครั้งแรกเกิดจากการรวมกลุ่มของพยาบาลเพื่อร่วมต่อสู้ในการโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์เมื่อวันที่ 7 ธันวาคม 1941[39] กองหนุนหญิงของนาวิกโยธิน กองหนุนสตรีนาวิกโยธิน หน่วยสำรองสตรีของหน่วยยามฝั่งสหรัฐ และ Women Airforce Service Pilots (WASPs) ก็ถูกสร้างขึ้นในเวลาต่อมา และในปี 1944 พยาบาลของกองทัพบก 67 คน และพยาบาลประจำกองทัพเรือ 16 คน ถูกจับและใช้เวลาสามปีในฐานะเชลยศึกชาวญี่ปุ่น มีผู้หญิงอเมริกัน 350,000 คนที่รับใช้ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองและ 16 คนเสียชีวิตในสนามรบ รวมแล้วพวกเขาได้เหรียญกล้าหาญสดุดีมากกว่า 1,500 เหรียญ[40]

หลังสงครามโลกครั้งที่สอง การถอนกำลังทหารส่งผลให้สตรีที่รับใช้ชาติส่วนใหญ่กลับคืนสู่ชีวิตพลเรือน กฎหมายมาตรา 625 พระราชบัญญัติบริการติดอาวุธสตรี พ.ศ. 2491 ลงนามโดยประธานาธิบดี แฮร์รี เอส. ทรูแมน อนุญาตให้สตรีเข้าประจำการในกองทัพสหรัฐ ในหน่วยที่บูรณาการอย่างเต็มรูปแบบในยามสงบ โดยมีเพียง WAC ที่เหลือเป็นหน่วยหญิงแยกต่างหาก ในช่วงสงครามเกาหลีปี 1950–1953 ผู้หญิงจำนวนมากรับใช้ในโรงพยาบาลศัลยกรรมของกองทัพเคลื่อนที่ โดยมีผู้หญิงรับใช้ในเกาหลีจำนวน 120,000 คน ในระหว่างสงครามเวียดนาม ผู้หญิง 600 คนรับใช้กองทัพในประเทศ โดยเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพอากาศ พร้อมด้วยสมาชิก WAC 500 คน และบุคลากรทางการแพทย์และเจ้าหน้าที่สนับสนุนกว่า 6,000 คน กองกำลังสรรพาวุธเริ่มรับช่างขีปนาวุธหญิงในปี 1974[41] และลูกเรือและเจ้าหน้าที่หญิงก็รับเข้าในหน่วยขีปนาวุธปืนใหญ่

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

  1. ↑ "United States Army". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-06-29. สืบค้นเมื่อ 18 June 2013.
  2. ↑ "United States". The World Factbook. Central Intelligence Agency. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-12-25. สืบค้นเมื่อ 29 March 2013.
  3. ↑ "Armed Forces Strength Figures for January 31, 2013" (PDF). United States Department of Defense. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2009-02-05. สืบค้นเมื่อ 29 March 2013.
  4. ↑ 4.0 4.1 "H.R. 4310 (112th): National Defense Authorization Act for Fiscal Year 2013". GovTrack. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-06-10. สืบค้นเมื่อ 29 March 2013.
  5. ↑ "US Defense Budget Proposal Released For Fiscal Year 2014". June 06, 2013. {{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= (help)
  6. ↑ "United States Army | History, Generals, Battles, Flag, Structure, & Facts". Encyclopedia Britannica (ภาษาอังกฤษ).
  7. ↑ "World War II Records". National Archives (ภาษาอังกฤษ). 2016-08-15.
  8. ↑ "Research Starters: US Military by the Numbers". The National WWII Museum | New Orleans (ภาษาอังกฤษ).
  9. ↑ "U.S. Army in World War II Series - U.S. Army Center of Military History". history.army.mil.
  10. ↑ "United States Army | History, Generals, Battles, Flag, Structure, & Facts". Encyclopedia Britannica (ภาษาอังกฤษ).
  11. ↑ "2021 United States Military Strength". www.globalfirepower.com.
  12. ↑ "Wayback Machine". web.archive.org. 2018-02-15. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-02-15. สืบค้นเมื่อ 2021-09-30.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  13. ↑ "American Military History". Military.com (ภาษาอังกฤษ).
  14. ↑ "American Military History". Military.com (ภาษาอังกฤษ).
  15. ↑ "U.S. Armed Forces". HISTORY (ภาษาอังกฤษ).
  16. ↑ https://www.samhsa.gov/sites/default/files/military_white_paper_final.pdf
  17. ↑ "Linguistic diversity in Africa and Europe | Bilingualism/multilingualism | Geolinguistics | Languages Of The World". web.archive.org. 2012-05-15. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-05-15. สืบค้นเมื่อ 2021-09-30.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  18. ↑ "The President as Commander of the Armed Forces". LII / Legal Information Institute (ภาษาอังกฤษ).
  19. ↑ "Organization | The United States Army". Organization | The United States Army (ภาษาอังกฤษ).
  20. ↑ "Time for the Coast Guard to Join the Joint Chiefs". U.S. Naval Institute (ภาษาอังกฤษ). 2020-08-01.
  21. ↑ "Structure & Branches". www.va.gov.
  22. ↑ "Join the Military | USAGov". www.usa.gov (ภาษาอังกฤษ).
  23. ↑ Military.com (2021-08-25). "What Are the Branches of the US Military?". Military.com (ภาษาอังกฤษ).
  24. ↑ "U.S. Army Center of Military History". history.army.mil.
  25. ↑ "NHHC". public1.nhhcaws.local (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).[ลิงก์เสีย]
  26. ↑ "History". www.spaceforce.mil.
  27. ↑ "Home". Department of Homeland Security (ภาษาอังกฤษ).
  28. ↑ "U.S. Department of Homeland Security | USAGov". www.usa.gov (ภาษาอังกฤษ).
  29. ↑ "U.S. Defense Spending Compared to Other Countries". www.pgpf.org (ภาษาอังกฤษ).
  30. ↑ "Why Military Spending Is More Than You Think It Is". The Balance (ภาษาอังกฤษ).
  31. ↑ https://comptroller.defense.gov/Portals/45/Documents/defbudget/fy2020/FY20_Green_Book.pdf
  32. ↑ https://dwp.dmdc.osd.mil/dwp/
  33. ↑ Macias, Amanda (2021-05-28). "Here's the firepower the Pentagon is asking for in its $715 billion budget". CNBC (ภาษาอังกฤษ).
  34. ↑ "Our Forces". U.S. Department of Defense (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  35. ↑ "Military and Veteran Benefits, News, Veteran Jobs". www.military.com (ภาษาอังกฤษ).
  36. ↑ "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. 2011-05-05. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-05-05. สืบค้นเมื่อ 2021-09-30.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  37. ↑ https://web.archive.org/web/20121019001138/http://siadapp.dmdc.osd.mil/personnel/MILITARY/history/hst0912.pdf
  38. ↑ "Women in the United States Army". www.army.mil (ภาษาอังกฤษ).
  39. ↑ Editors, History com. "Pearl Harbor". HISTORY (ภาษาอังกฤษ). {{cite web}}: |last= มีชื่อเรียกทั่วไป (help)
  40. ↑ Katzenberg, Lauren (2019-03-08). "40 Stories From Women About Life in the Military". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2021-09-30.
  41. ↑ "The Women of Redstone Arsenal". web.archive.org. 2008-06-20. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-06-20. สืบค้นเมื่อ 2021-09-30.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ กองทัพสหรัฐ

แม่แบบ:ประเทศสหรัฐ

Stub icon

บทความทหาร หรือการทหารนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล
Kembali kehalaman sebelumnya