|
การรุกรานลาวโดยเวียดนามเหนือ
เวียดนามเหนือได้ให้การสนับสนุนให้กองทัพปะเทดลาวในการต่อสู้กับพระราชอาณาจักรลาวระหว่างปี พ.ศ. 2501 ถึง 2502 การเข้าควบคุมลาวทำให้เวียดนามเหนือสามารถสร้างเส้นทางโฮจิมินห์ได้ในที่สุด ซึ่งจะเป็นเส้นทางหลักในการสนับสนุนกิจกรรมของแนวร่วมปลดปล่อยชาติเวียดนามใต้ (หรือเวียดกง) และกองทัพเวียดนามเหนือ (กองทัพประชาชนเวียดนาม) ในสาธารณรัฐเวียดนาม ดังนั้น การสนับสนุนให้กองทัพปะเทดลาวต่อสู้กับพระราชอาณาจักรลาวโดยเวียดนามเหนือจึงถือเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญที่ส่งผลให้คอมมิวนิสต์ได้รับชัยชนะเหนือเวียดนามใต้ในปี พ.ศ. 2518 เนื่องจากกองกำลังเวียดนามใต้และอเมริกาได้วางแนวป้องกันไม่ให้กองทัพปะเทดลาวและกองทัพเวียดนามเหนือส่งกำลังบำรุงหรือส่งกำลังบำรุงได้บริเวณเขตเส้นขนานที่ 17 ซึ่งรู้จักกันในชื่อเขตปลอดทหาร (DMZ) ซึ่งเป็นพื้นที่แคบ ๆ ระหว่างเวียดนามเหนือและเวียดนามใต้ที่ได้รับการปกป้องอย่างใกล้ชิดจากทั้งสองฝ่าย นอกจากนี้ยังช่วยให้กองทัพปะเทดลาวเอาชนะพระราชอาณาจักรลาวได้ แม้ว่าพระราชอาณาจักรลาวจะได้รับการสนับสนุนจากสหรัฐก็ตาม โหมโรงสู่ความขัดแย้งเจ้าสุวรรณภูมาประกาศว่า การเลือกตั้งได้ทำให้รัฐบาลลาวได้ปฏิบัติตามพันธกรณีทางการเมืองที่รับไว้จากเจนีวา และคณะกรรมการควบคุมระหว่างประเทศ (ICC) และได้เลื่อนการเลือกตั้งไปอย่างไม่มีกำหนด[1] ซึ่งความไม่รอบคอบในการรักษาความเป็นกลางของลาวในยุคของเจ้าสุวรรณภูมานี้เอง รวมถึงการยอมรับทูตจากไต้หวันและเวียดนามใต้ทำให้สหภาพโซเวียตและเวียดนามเหนือไม่พอใจ[1] จากความไม่พอใจของสหภาพโซเวียตและเวียดนามเหนือของการถอนตัวของคณะกรรมการควบคุมระหว่างประเทศซึ่งทั้งสองชาติมองว่าเป็นองค์การที่อิทธิพลที่ยับยั้ง ทั้งสองชาติจึงออกมาประท้วง[1] เหตุนี้เองทำให้สหรัฐได้ทำข้อตกลงกับฝรั่งเศสโดยลดบทบาทของคณะผู้แทนทหารฝรั่งเศส และขยายบทบาทของสำนักงานประเมินโครงการ ซึ่งได้เริ่มดำเนินการเสริมกำลังเจ้าหน้าที่และหน้าที่ต่าง ๆ เพิ่มมากขึ้น[1] การยึดครองหมู่บ้านลาวโดยเวียดนามเหนือและปะเทดลาว (ธันวาคม 2501)การยึดครองหมู่บ้านหลายแห่งในเมืองเซโปน ใกล้เขตปลอดทหาร (DMZ) ระหว่างเวียดนามเหนือและเวียดนามใต้โดยกองกำลังของเวียดนามเหนือและปะเทดลาวในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2501 ถือเป็นการเคลื่อนไหวที่น่าเป็นห่วง[1] ทำให้รัฐบาลลาวประท้วงทันทีต่อการชักธงเวียดนามเหนือในดินแดนของลาว[1] ซึ่งเวียดนามเหนือได้ตอบโต้และอ้างว่าหมู่บ้านเหล่านี้เคยเป็นส่วนหนึ่งของเวียดนามมาโดยตลอด[1] จากบรรทัดฐานนี้ การอ้างนี้ค่อนข้างเจียมตัว - ถึงกระนั้นก็ตาม ถือเป็นการตีความแผนที่ฝรั่งเศสใหม่ฝ่ายเดียวที่คณะกรรมาธิการการสงบศึก เจือง เกีย ได้ใช้ในฤดูร้อนปี พ.ศ. 2497 เพื่อวาดเส้นแบ่งเขต DMZ และด้วยการสนับสนุนจากกองกำลังติดอาวุธ การอ้างสิทธิ์นี้จึงถือเป็นการรุกรานอย่างแท้จริง[1] เจ้าสุวรรณภูมาจึงได้รับอำนาจพิเศษจากสภาแห่งชาติลาวเพื่อจัดการกับวิกฤตการณ์ดังกล่าว[1] แต่ความล้มเหลวในการยึดดินแดนที่เสียไปคืนมาได้ทำให้กลุ่มชาตินิยมลาวไม่พอใจ โดยกลุ่มดังกล่าวคาดหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากสหรัฐในระดับที่สูงมากกว่านี้[1] ความกังวลหลักอย่างหนึ่งของสหรัฐคืออันตรายที่กองทัพบกพระราชอาณาจักรลาวจะผนวกทหารของปะเทดลาวเข้าไปโดยการ "คัดกรองและปลูกฝังความคิดใหม่"[1] สถานทูตได้รับคำสั่งให้แจ้งรัฐบาลว่าจะเป็นเรื่องยากที่จะได้รับการอนุมัติจากรัฐสภาในการให้ความช่วยเหลือลาวกับคอมมิวนิสต์ในกองทัพบกพระราชอาณาจักรลาว[1] ก่อนที่จะดำเนินการผนวกทหารของปะเทดลาวจำนวน 1,500 นาย (สองกองพัน) เข้ากับกองทัพพระราชอาณาจักรลาวตามแผนในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2502 กลุ่มปะเทดลาวได้ใช้ข้อโต้แย้งเกี่ยวกับยศนายทหารเพื่อเตะถ่วงขั้นตอนสุดท้ายของแผนดังกล่าว[1]  คืนหนึ่ง ขณะที่ฝนมรสุมพัดผ่านทุ่งไหหิน กองพันแรกจากสองกองพันได้หลบหนีไป ตามมาด้วยกองพันที่สองในเวลาไม่นาน ใกล้กับหลวงพระบาง[1] เหตุการณ์ดังกล่าวเป็นสัญญาณว่าการสู้รบกำลังจะกลับมาปะทุอีกครั้ง[1] ในเดือนกรกฎาคม รัฐบาลของเจ้าสุวรรณภูมาได้สั่งการให้จับกุมผู้แทนของ LPF ในเวียงจันทน์ ได้แก่ เจ้าสุภานุวงศ์, หนูฮัก พูมสะหวัน, พูมี วงวิจิด, พูน สิปะเสต, สิธอน คมมาดาน, ซิงกะโป และคนอื่น ๆ หลังจากหารือกันในคณะรัฐมนตรีเป็นเวลานาน แต่ เตียว สุข วงศ์ศักดิ์ สามารถหลบหนีการจับกุมได้[1] การโจมตีของเวียดนามเหนือและปะเทดลาว (2502) การสู้รบปะทุขึ้นตลอดแนวชายแดนกับเวียดนามเหนือ[1] หน่วยประจำการของกองทัพบกเวียดนามเหนือเข้าร่วมในการโจมตีเมื่อวันที่ 28–31 กรกฎาคม พ.ศ. 2502[1] ปฏิบัติการเหล่านี้สร้างรูปแบบที่กองกำลังเวียดนามเหนือเป็นผู้นำในการโจมตีจุดต้านทานแข็งแรง จากนั้นก็ถอยกลับและปล่อยให้กองทัพปะเทดลาวยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิมเมื่อจุดต้านทานแข็งแรงถูกทำลายลง ยุทธวิธีนี้มีข้อดีคือปกปิดการปรากฏตัวของกองกำลังเวียดนามเหนือจากการถูกพบเห็น[1] ข่าวลือเกี่ยวกับเวียดนามเหนือในบริเวณใกล้เคียงมักส่งผลร้ายแรง[1] ในบรรดาคนที่ได้ยินข่าวลือดังกล่าวในภูเขาของแขวงหัวพันในฤดูร้อนนั้น มีร้อยเอก กองแล วีระสาน แห่งกองทัพบกพระราชอาณาจักรลาว[1] กองแลดูแลกองร้อยทหารพลร่ม 2 สองกองร้อย รับผิดชอบในการออกลาดตระเวนเกือบถึงชายแดนเวียดนามเหนือ[1] เมื่อพวกเขาเคลื่อนกำลังกลับมาที่ซำเหนือ พวกเขากลับไม่พบทั้งกองกำลังของศัตรูและทหารกองรักษาการณ์ในเมือง ทำให้เมืองซำนัวในเวลานั้นขาดการป้องกัน[1] การมีส่วนร่วมโดยตรงของเวียดนามเหนือในลาวเริ่มมีรูปแบบอื่นเพิ่มมากขึ้น ทำให้ยากต่อการพิสูจน์การรุกราน[1] สองเดือนหลังจากการประชุมเจนีวาเรื่องอินโดจีนในปี พ.ศ. 2497 เวียดนามเหนือได้จัดตั้งกลุ่มสนับสนุนขนาดเล็กที่เรียกว่า กลุ่ม 100 บนชายแดนทัญฮว้า-แขวงหัวพัน ที่บ้าน Namèo หน่วยนี้ให้การสนับสนุนด้านการส่งกำลังบำรุงและด้านอื่น ๆ แก่กองกำลังปะเทดลาว[1] เมื่อพิจารณาถึงการเปลี่ยนกลับไปใช้กลยุทธ์การสู้รบ ฝ่ายเวียดนามเหนือและลาวจึงตัดสินใจจัดตั้งหน่วยที่ได้รับการยกระดับขึ้น[1] หน่วยใหม่ซึ่งรู้จักกันในชื่อ กลุ่ม 959 มีกองบัญชาการอยู่ที่นาไก่ ด้านในชายแดนหัวพัน โดยเริ่มปฏิบัติการในเดือนกันยายน พ.ศ. 2502[1] การจัดตั้งหน่วยนี้สอดคล้องกับความพยายามครั้งใหญ่ในการขยายกองกำลังทหารของปะเทดลาวซึ่งยังมีขนาดเล็กอยู่[1] ตามประวัติอย่างเป็นทางการที่มีการตีพิมพ์หลังสงคราม ระบุว่าภารกิจของโฮจิมินห์คือ "ทำหน้าที่เป็นผู้เชี่ยวชาญในคณะกรรมาธิการทหารและกองบัญชาการทหารสูงสุดของกองทัพปลดปล่อยประชาชนลาว และจัดระเบียบการส่งเสบียงของเวียดนามให้กับการปฏิวัติลาว และสั่งการหน่วยอาสาสมัครเวียดนามที่ปฏิบัติการในซำเหนือ เซียงขวาง และเวียงจันทน์โดยตรง"[1] การกระทำเหล่านี้ถือเป็นการละเมิดพันธกรณีที่รัฐบาลโฮจิมินห์ถือปฏิบัติในฐานะผู้เข้าร่วมการประชุมเจนีวา พ.ศ. 2497 ในการหลีกเลี่ยงการแทรกแซงกิจการภายในของลาว[1] เวลานี้ พรรคเวียดนามได้ตัดสินใจเกี่ยวกับกลยุทธ์กี่ยวกับเวียดนามใต้แล้ว[1] ขณะเดียวกัน พรรคได้ระบุบทบาทของพรรคประชาชนลาว ที่สนับสนุนเวียดนามเหนือ นอกเหนือจากบทบาทของพรรคประชาชนลาวในฐานะผู้นำการปฏิวัติในลาว[1] กลยุทธ์ทางใต้ของฮานอยได้เปิดเส้นทางแรกผ่านภูมิประเทศที่ขรุขระอย่างยิ่งของเมืองเซโปนในกลางปี พ.ศ. 2502 ซึ่งต่อมากลายมาเป็นเส้นทางโฮจิมินห์[1] ขณะที่เจ้าเพชรราช รัตนวงศาและสมเด็จพระเจ้าศรีสว่างวงศ์ อุปราชและพระมหากษัตริย์สิ้นพระชนม์ห่างกันเพียงสองสัปดาห์ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2502[1] ดูเพิ่ม
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
