นายกรัฐมนตรีคนที่ 40 ของนิวซีแลนด์
เดมจาซินดา เคต ลอเรลล์ อาร์เดิร์น [ 1] อังกฤษ : Jacinda Kate Laurell Ardern jə-sin _ [ 2] นายกรัฐมนตรีนิวซีแลนด์ คนที่ 40 นายกรัฐมนตรีหญิงคนที่สามของนิวซีแลนด์ และหัวหน้าพรรคแรงงานนิวซีแลนด์ (New Zealand Labour Party) ตั้งแต่ ค.ศ. 2017 เธอได้รับการเลือกตั้งเป็นสมาชิกรัฐสภานิวซีแลนด์ ครั้งแรกในฐานะสมาชิกสภาผู้แทนราษฏร แบบบัญชีรายชื่อ (List MP) พรรคแรงงาน เมื่อ ค.ศ. 2008 ต่อมาได้รับเลือกตั้งในฐานะสมาชิกสภาผู้แทนราษฏรประจำเขตเลือกตั้ง เมาท์อัลเบิร์ต ซึ่งเธอได้รับเลือกให้เป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรประจำเขตนี้มาตั้งแต่เดือนมีนาคม ค.ศ. 2017[ 3]
อาร์เดิร์นเกิดที่เมืองฮามิลตัน เติบโตและเข้าเรียนในระดับประถมศึกษา―มัธยมศึกษาในมอร์รินส์วิลล์ และมูรูปารา อาร์เดิร์นสำเร็จการศึกษาระดับอุดมศึกษาจากมหาวิทยาลัยไวกาโต เมื่อ ค.ศ. 2001 และได้เข้าทำงานตำแหน่งนักวิจัยในสำนักนายกรัฐมนตรีของอดีตนายกรัฐมนตรี เฮเลน คลาร์ก ต่อมาเธอได้ย้ายมาทำงานในกรุงลอนดอนในตำแหน่งที่ปรึกษาประจำสำนักคณะรัฐมนตรีสหราชอาณาจักร จากนั้น ค.ศ. 2008 อาร์เดิร์นได้รับเลือกตั้งเป็นประธานสหภาพเยาวชนสังคมนิยมนานาชาติ อาร์เดิร์นได้รับการเลือกตั้งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรสมัยแรกในการเลือกตั้งทั่วไป ค.ศ. 2008 เป็นสมัยเดียวกันที่พรรคแรงงานแพ้การเลือกตั้งหลังจากที่เป็นรัฐบาลมา 9 ปี จากนั้นเธอก็ได้รับเลือกตั้งในฐานะสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรประจำเขตเลือกตั้งเมาท์อัลเบิร์ต ในการเลือกตั้งซ่อม วันที่ 25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2017
หลังจากการลาออกของแอนเนตต์ คิง รองหัวหน้าพรรคแรงงาน พรรคจึงได้มีการลงมติอย่างเป็นเอกฉันท์ในวันที่ 1 มีนาคม ค.ศ. 2017 เลือกอาร์เดิร์นขึ้นมาดำรงตำแหน่งรองหัวหน้าพรรคแทน ต่อจากนั้นเพียง 5 เดือน แอนดรูว์ ลิตเติล ก็ประกาศลาออกจากตำแหน่งหัวพรรค หลังผลคะแนนนิยมที่มีต่อพรรคแรงงานได้ตกต่ำลงอย่างเป็นประวัติการณ์ ซึ่งอาร์เดิร์นก็ได้รับการสนับสนุนอย่างไร้คู่แข่งเพื่อขึ้นมาดำรงตำแหน่งหัวหน้าพรรคแทนลิตเติล[ 4] การเลือกตั้งทั่วไป เมื่อวันที่ 23 กันยายน ค.ศ. 2017 จึงทำให้พรรคแรงงานมีที่นั่งรวมในสภา 46 ที่นั่งเอาชนะพรรคแห่งชาตินิวซีแลนด์ (New Zealand National Party) ที่มี 56 ที่นั่ง[ 5] รัฐบาลผสม เสียงข้างน้อยจากการเจรจากับพรรคนิวซีแลนด์เฟิสต์ (New Zealand First) และการสนับสนุนจากพรรคกรีน (Green Party of Aotearoa New Zealand) โดยมีจาซินดา อาร์เดิร์นเป็นนายกรัฐมนตรี เธอเข้าพิธีสาบานตนเข้าดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี เมื่อวันที่ 26 ตุลาคม ค.ศ. 2017 โดยมีแพตซี เรดดี เป็นผู้สำเร็จราชการ [ 6] หัวหน้ารัฐบาล หญิงที่มีอายุน้อยที่สุดของโลกด้วยวัยเพียง 37 ปี[ 7] เบนาซีร์ บุตโต )[ 8]
อาร์เดิร์นอธิบายว่าตนเองมีแนวคิดแบบประชาธิปไตยสังคมนิยม และเป็นพวกหัวก้าวหน้า [ 9] [ 10] รัฐบาลภายใต้การนำของพรรคแรงงานชุดที่ 6 ได้มุ่งเน้นในการจัดการวิกฤตที่อยู่อาศัย ในประเทศ, ปัญหาความยากจนในเด็ก และความเหลื่อมล้ำทางสังคม ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2019 หลังจากเหตุกราดยิงมัสยิดในไครสต์เชิร์ช อาร์เดิร์นได้เสนอกฎหมายควบคุมอาวุธปืน เป็นการเร่งด่วนเพื่อตอบสนองต่อเหตุการณ์ดังกล่าว[ 11] การระบาดของโควิด-19 [ 12] การเลือกตั้งทั่วไป ค.ศ. 2020 ด้วยที่นั่งในสภารวม 65 ที่นั่ง เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์นิวซีแลนด์ที่มีพรรคการเมืองชนะด้วยเสียงข้างมากเกินกึ่งหนึ่ง ของสภา นับตั้งแต่เริ่มใช้การเลือกตั้งระบบสัดส่วน เมื่อ ค.ศ. 1996[ 13] [ 14] [ 15]
ในวันที่ 19 มกราคม ค.ศ. 2023 อาร์เดิร์นประกาศว่าเธอจะลาออก จากการเป็นหัวหน้าพรรคแรงงานกับนายกรัฐมนตรี[ 16] [ 17] [ 18] คริส ฮิปกินส์ เป็นผู้ดำรงตำแหน่งต่อจากเธอ อาเดิร์นจึงลาออกจากหัวหน้าพรรคแรงงานในวันที่ 22 มกราคม และยอมรับการลาออกจากการเป็นนายกรัฐมนตรีต่อผู้สำเร็จราชการในวันที่ 25 มกราคม[ 19]
อาร์เดิร์นเกิดเมื่อวันที่ 26 กรกฎาคม ค.ศ. 1980 ที่เมืองฮามิลตัน ประเทศนิวซีแลนด์ [ 20] มอร์รินส์วิลล์ และมูรูปารา ที่ที่รอสส์ อาร์เดิร์น พ่อขอเธอทำงานเป็นตำรวจอยู่[ 21] [ 22] [ 23] ศาสนจักรของพระเยซูคริสต์แห่งวิสุทธิชนยุคสุดท้าย อีกทั้งปู่ของเธอเอง เอียน เอส. อาร์เดิร์น ก็เป็นหนึ่งในบรรดาแอเรีย เซเวนตี (Area Seventy) ของศาสนจักร[ 24] [ 25] มอร์รินส์วิล์คอลเลจ [ 26] [ 27] ฟิชแอนด์ชิปส์ ไปด้วย ซึ่งนี่ถือว่าเป็นอาชีพอาชีพแรกที่เธอเคยทำ[ 28]
อาร์เดิร์นเข้าเป็นสมาชิกพรรคแรงงานตอนอายุ 17 ปี[ 29] แฮร์รี ไดน์โฮเวน เพื่อชิงตำแหน่ง ส.ส. เขตนิวไปล์เมาท์ ในการเลือกตั้งทั่วไป ค.ศ. 1999 [ 30]
อาร์เดิร์นเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยไวกาโต และสำเร็จการศึกษาปริญญาตรีหลักสูตรการสื่อสาร (Bachelor of Communication Studies; BCS) สาขาการเมืองและการประชาสัมพันธ์ ใน ค.ศ. 2001[ 31] [ 32] มหาวิทยาลัยแอริโซนาสเตต เป็นจำนวน 1 ภาคเรียน[ 33] [ 34] ฟิล กอฟฟ์ และสำนักนายกรัฐมนตรีเฮเลน คลาร์ก จากนั้นเธอได้ออกไปเป็นอาสาสมัครที่นครนิวยอร์ก , สหรัฐ โดยทำงานในโรงทานแจกอาหารให้แก่คนยากจน[ 35] [ 36] ลอนดอน ใน ค.ศ. 2006[ 37] โทนี แบลร์ [ 38] การตัดสินใจรุกรานอิรัก )[ 37] เวลส์ [ 31] [ 39]
อาร์เดิร์นในวัย 27 ปี เธอได้รับเลือกให้เป็นประธานสหภาพเยาวชนสังคมนิยมนานาชาติ (IUSY) จากการลงมติในการประชุมสหภาพประจำปี ค.ศ. 2008 ที่จัดขึ้นที่สาธารณรัฐโดมินิกัน วันที่ 30 มกราคม ค.ศ. 2008 โดยประธานที่ได้รับเลือกจะมีวาระ 2 ปี สิ้นสุดใน ค.ศ. 2010[ 40] [ 41] [ 31]
ในการเลือกตั้งทั่วไป ค.ศ. 2008 อาร์เดิร์นอยู่ในอันดับที่ 20 ของรายชื่อแคนดิเดต ส.ส. แบบบัญชีรายชื่อของพรรคแรงงาน ซึ่งเป็นอันดับที่สูงมากสำหรับบุคคลที่ไม่เคยเป็น ส.ส. มาก่อน และแทบจะสามารถการันตีได้เลยว่าจะสามารถได้ที่นั่งในสภาอย่างแน่นอน หลังจากที่อาร์เดิร์นกลับจากลอนดอน และได้เริ่มการหาเสียงอย่างเต็มตัว[ 42] [ 43] แกเรต ฮุจส์ ได้รับการเลือกตั้งเข้ามาในวันที่ 11 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2010[ 44]
ฟิล กอฟฟ์ ผู้นำฝ่ายค้านในสมัยนั้นได้สนับสนุนเธอจนได้ขึ้นมานั่งในตำแหน่งสมาชิกแถวหน้าของพรรคแรงงาน โดยให้เธอทำงานในฐานะโฆษกประจำคณะรัฐมนตรีเงาด้านกิจการเด็กและเยาวชน และงานยุติธรรมที่เกี่ยวข้องกับเยาวชน[ 45]
เธอมักจะปรากฏตัวเป็นประจำในช่วง "Young Guns" ของรายการ Breakfast สถานีโทรทัศน์ TVNZ โดยมักจะออกรายการพร้อมกับซีมอน บริดส์ ส.ส. พรรคแห่งชาติ (และผู้นำพรรคแห่งชาติในเวลาถัดมา)[ 46]
จาซินดา อาร์เดิน, ฟิล กอฟฟ์ และแคโรล บิวมอนต์ ในการประท้วงต่อต้านการทำเหมือง ในวันที่ 1 เมษายน ค.ศ. 2010 ในการเลือกตั้งทั่วไป ค.ศ. 2011 อาร์เดิร์นได้ลงแข่งขันเลือกตั้งเพื่อชิง ส.ส. เขตออกแลนด์เซ็นทรัล ในนามพรรคแรงงาน โดยมีคู่แข่งคนสำคัญ คือ พรรคขั้วตรงข้ามอย่างพรรคแห่งชาติ ที่ส่งนิกกี เคย์ ส.ส. เก่าที่ชนะการเลือกตั้งเขตนี้ในสมัยที่แล้ว และเดนิส รอช ผู้สมัครจากพรรคกรีน เธอรณรงค์หาเสียงด้วยการให้ผู้มีสิทธิเลือกตั้งโหวตอย่างมียุทธศาสตร์ โดยโน้มน้าวผู้ที่มีแนวโน้มจะเลือกพรรคกรีนเทกลับมาเลือกพรรคแรงงาน เพื่อรวมคะแนนเสียงเอาชนะพรรคแห่งชาติที่มีจุดยืนตรงข้ามกับทั้งสองพรรค แต่เมื่อผลการเลือกตั้งเขตออกมา เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะเคย์จากพรรคแห่งชาติไปได้ด้วยผลต่าง 717 คะแนน อย่างไรก็ตามอาร์เดิร์นก็ยังคงได้รับเลือกเข้าสู่สภาในฐานะ ส.ส. บัญชีรายชื่อ พรรคแรงงาน ลำดับที่ 13[ 47]
หลังจากการลาออกจากตำแหน่งหัวหน้าพรรคของกอฟฟ์ เนื่องจากความพ่ายแพ้ของพรรคแรงงานในการเลือกตั้งทั่วไป ค.ศ. 2011 อาร์เดินได้สนับสนุนเดวิด เชียร์เรอร์ มากกว่าเดวิด คันลิฟฟ์ ในการขึ้นมาดำรงหัวหน้าพรรคคนใหม่ และในวันที่ 19 ธันวาคม ค.ศ. 2011 ภายใต้การนำของเดวิด เชียร์เรอร์ หัวหน้าพรรคแรงงานคนใหม่ เธอก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นรัฐมนตรีเงาอันดับสี่จากทั้งหมด 20 อันดับของคณะรัฐมนตรีเงา ในตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงพัฒนาสังคมเงา[ 45]
ในการเลือกตั้งทั่วไป ค.ศ. 2014 อาร์เดิร์นได้ลงเลือกตั้งในเขตออกแลนด์เซนทรัลอีกครั้ง เธอได้รับคะแนนเสียงเป็นอันดับสองรองจากเคย์เช่นเดียวกับครั้งที่ผ่านมา อย่างไรก็ตามครั้งนี้เธอได้รับคะแนนเสียงเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับการเลือกตั้งครั้งก่อน และผลต่างระหว่างคะแนนเสียงที่โหวตให้เคย์และคะแนนเสียงที่โหวตให้อาร์เดิร์นลดลงจาก 717 เป็น 600 คะแนน[ 48] แอนดรูว์ ลิตเติล [ 49]
ใน ค.ศ. 2014 อาร์เดิร์นได้รับคัดเลือก และเข้าร่วมการประชุมผู้นำโลกรุ่นใหม่ (Forum of Young Global Leaders) ที่จัดขึ้น ณ ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ โดยสภาเศรษฐกิจโลก (WEF)[ 50] [ 51]
อาร์เดิร์นได้เสนอตัวเข้าเป็นผู้ท้าชิง ส.ส. ในการเลือกตั้งซ่อมเขตเมาท์อัลเบิร์ต ที่จะจัดขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 2017[ 52] วีเมนส์มาร์ช การประท้วงที่จัดขึ้นทั่วโลก เพื่อต่อต้านดอนัลด์ ทรัมป์ ประธานาธิบดีคนใหม่ชองสหรัฐ ในขณะนั้น[ 53] [ 54] [ 55] ชัยชนะอย่างถล่มทลาย ได้รับคะแนนเสียงถึง 77 เปอร์เซ็นต์ในการเลือกตั้งดังกล่าว[ 56] [ 57]
หลังจากได้รับชัยชนะในการเลือกตั้งซ่อม อาร์เดิร์นได้รับการลงมติอย่างเป็นเอกฉันท์ให้ดำรงตำแหน่งรองหัวหน้าพรรคแรงงานในวันที่ 7 มีนาคม ค.ศ. 2017 หลังจากการลาออกของแอนเนตต์ คิง ผู้ซึ่งตั้งใจจะวางมือจากงานการเมืองในการเลือกตั้งครั้งถัดไป[ 58] เรย์มอนด์ ฮัว ได้เข้ามาดำรงตำแหน่งแทน[ 59]
อาร์เดินกำลังหาเสียงที่มหาวิทยาลัยแห่งออกแลนด์ ในเดือนกันยายน ค.ศ. 2017 1 สิงหาคม ค.ศ. 2017 เพียงเจ็ดสัปดาห์หลังจากการเลือกตั้งทั่วไป ค.ศ. 2017 อาร์เดิร์นได้ขึ้นมาดำรงตำแหน่งหัวหน้าพรรคแรงงาน และตำแหน่งผู้นำฝ่ายค้านในลำดับถัดมา สืบเนื่องจากการลาออกของแอนดรูว์ ลิตเติล ที่ลาออกเพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อผลคะแนนนิยมของพรรคที่ตกต่ำลงอย่างเป็นประวัติการณ์[ 60] เลือกตั้ง อย่างเป็นเอกฉันท์และไร้คู่แข่งให้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าพรรคคนถัดไป[ 61] [ 62] เฮเลน คลาร์ก [ 63] [ 64]
ในงานแถลงข่าวครั้งแรกหลังจากการขึ้นมาดำรงตำแหน่งหัวหน้าพรรคของเธอ เธอกล่าวว่าการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งที่กำลังจะมาถึงจะเป็นหนึ่งใน "ความเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้นอย่างไม่หยุดพัก (relentless positivity)"[ 29] [ 65] คอลมา บรุนตัน (จากเดิมที่ได้ 24 เปอร์เซ็นต์ในสมัยของหัวหน้าพรรคแอนดรูว์ ลิตเติล) อีกทั้งยังเป็นครั้งแรกในรอบทศวรรษที่พรรคแรงงานได้คะแนนนิยมมากกว่าพรรคแห่งชาติ[ 64] [ 62]
ในกลางเดือนสิงหาคม อาร์เดิร์นได้ระบุว่ารัฐบาลพรรคแรงงานจะจัดตั้งหน่วยการทำงานศึกษาเกี่ยวกับภาษีเพื่อสำรวจความเป็นไปได้ในการในการเรียกเก็บภาษีเงินได้จากการขายหลักทรัพย์ และยกเลิกการเก็บภาษีบ้านและที่อยู่อาศัย[ 66] [ 67] [ 68] [ 69] แกรนต์ โรเบิร์ตสัน โฆษกกระทรวงการคลังชี้แจ้งว่ารัฐบาลพรรคแรงงานจะไม่เสนอการเรียกเก็บภาษีใหม่ใด ๆ จนกว่าจะถึงการเลือกตั้งสมัยหน้า ค.ศ. 2020 การเปลี่ยนแปลงนโยบายเกิดขึ้นพร้อมกับข้อกล่าวหาที่รุนแรงจากสตีเวน จอยซ์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง เขากล่าวว่าพรรคแรงงานได้ "สูญเสีย" งบประมาณ 11.7 พันล้านดอลลาร์ไปกับการจัดทำนโยบายเกี่ยวกับภาษี[ 70] [ 71]
ภาษีน้ำและมลพิษที่เสนอโดยพรรคแรงงานและพรรคกรีนยังก่อให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์จากเกษตรกร เมื่อวันที่ 18 กันยายน ค.ศ. 2017 กลุ่มสหพันธ์เกษตรกร (Federated Farmers) ได้จัดการประท้วงต่อต้านภาษีที่เมื่อมอร์รินส์วิลล์ บ้านเกิดของอาร์เดิร์น วินส์ตัน ปีเตอส์ หัวหน้าพรรคนิวซีแลนด์เฟิร์ส ได้เข้าร่วมการประท้วงดังกล่าว แต่ก็ถูกเกษตรกรตะโกนด่าทอว่าเขาเองมีความน่าสงสัยว่าเป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนให้เกิดการเรียกเก็บภาษีนี้เช่นกัน ระหว่างการประท้วง มีเกษตรกรคนหนึ่งชูป้ายที่กล่าวหาอาร์เดิร์นว่าเป็น "นักคอมมิวนิสต์แสนสวย (Pretty communist)" เฮเลน คลาร์ก อดีตนายกรัฐมนตรีวิพากษ์วิจารณ์ว่าข้อความดังกล่าวแสดงความเกลียดชังต่อสตรี[ 72] [ 73]
ในวันสุดท้ายของกำหนดการหาเสียง ผลต่างระหว่างคะแนนนิยมของทั้งสองพรรคลดน้อยลงโดยพรรคแห่งชาติกลับขึ้นมานำพรรคแรงงานเล็กน้อย[ 74]
ระหว่างการเลือกตั้งทั่วเมื่อวันที่ 23 กันยายน ค.ศ. 2017 อาร์เดิร์นยังคงสามารถรักษาเก้าอี้ ส.ส. เขตเมาท์อัลเบิร์ต ชนะไปด้วยคะแนนเสียง 15,264 คะแนน[ 75] [ 76] [ 77] [ 78]
พรรคแห่งชาติ และพรรคฝ่ายตรงข้ามกับพรรคแรงงานไม่มีจำนวนที่นั่งมากพอที่จะจัดตั้งรัฐบาลได้ จึงได้มาเจรจากับพรรคกรีนและพรรคนิวซีแลนด์เฟิร์สเกี่ยวกับการจัดตั้งรัฐบาลผสม แต่อย่างไรก็ตามภายใต้ระบบการเลือกตั้งให้มีผู้แทนแบบจัดสรรปันส่วนผสม (MMP) พรรคนิวซีแลนด์เฟิร์สอยู่ในตำแหน่งของผู้คุมดุลอำนาจ ได้ตัดสินใจเข้าร่วมการจัดตั้งรัฐบาลผสมกับพรรคแรงงาน[ 79] [ 80]
อาร์เดิร์น พร้อมด้วยวินส์ตัน ปีเตอส์ อดีตรองนายกรัฐมนตรี และผู้สำเร็จราชการ เดมแพตซี เรดดี ในพิธีสาบานตนเข้าดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีและคณะรัฐมนตรี วันที่ 26 ตุลาคม ค.ศ. 2017 เมื่อ 19 ตุลาคม ค.ศ. 2017 วินส์ตัน ปีเตอส์ หัวหน้าพรรคนิวซีแลนด์เฟิร์ส ตกลงเข้าร่วมจัดตั้งรัฐบาลผสมกับพรรคแรงงาน[ 6] [ 81] [ 82] ความไว้วางใจและการสนับสนุน จากพรรคกรีน[ 83] รองนายกรัฐมนตรี และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ แต่งตั้ง ส.ส. สามคนจากพรรคนิวซีแลนด์เฟิร์สให้ดำรงตำแหน่งรัฐมนตรี รวมที่นั่งในรัฐบาลที่เธอมอบโควตาให้แก่พรรคนิวซีแลนด์เฟิร์สเป็นห้าตำแหน่ง[ 84] [ 85] รัฐมนตรีว่าการกระทรวงความมั่งคงและข่าวกรองแห่งรัฐ , กระทรวงศิลปะ วัฒนธรรม และมรดกทางประวัติศาสตร์ , และกระทรวงเด็กกลุ่มเปราะบาง (ซึ่งเป็นตำแหน่งเดียวกันกับช่วงที่เธอเป็นผู้นำฝ่ายค้านในคณะรัฐมนตรีเงาเมื่อรัฐบาลสมัยที่แล้ว)[ 86] เทรซีย์ มาร์ติน จากพรรคนิวซีแลนด์เฟิร์ส ตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกิจการเด็กกลุ่มเปราะบาง ได้เปลี่ยนชื่อเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการลดความยากจนในเด็ก[ 87] คณะรัฐบาล ได้เข้าพิธีสาบานตนเข้าดำรงตำแหน่งเมื่อวันที่ 26 ตุลาคม ค.ศ. 2017 โดยมีเดมแพตซี เรดดี เป็นผู้สำเร็จราชการ[ 88] [ 89]
อาร์เดิร์นเป็นนายกรัฐมนตรีหญิงคนที่สามของประเทศถัดจากเจนนี ชิปลีย์ (ค.ศ. 1997–1999) และเฮเลน คลาร์ก (ค.ศ. 1999–2008)[ 90] [ 91] สภาผู้นำสตรีโลก [ 92] เอ็ดเวิร์ด สแตฟฟอร์ด (ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีคนที่สามของนิวซีแลนด์เมื่อ ค.ศ. 1856)[ 93] [ 94] ลาคลอด ตั้งแต่ 21 มิถุนายน ถึง 2 สิงหาคม ค.ศ. 2018[ 95] [ 96] [ 97]
อาร์เดิน, แกรนต์ โรเบิร์ตสัน รองนายกรัฐมนตรี และผู้สำเร็จราชการเดม แพตซี เรดดี ในพิธีสาบานตนเข้าดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีและคณะรัฐมนตรี วันที่ 6 พฤศจิกายน ค.ศ. 2020 ในการเลือกตั้งทั่วไป ค.ศ. 2020 อาร์เดิร์นได้นำพรรคแรงงานคว้าชัยชนะอย่างถล่มทลาย [ 98] สภาผู้แทนราษฎร และได้รับคะแนนโหวตพรรค (Party vote) ถึง 50% ของจำนวนผู้มาใช้สิทธิเลือกตั้ง[ 99] [ 100] [ 101] [ 102]
อาร์เดิร์น ขณะกล่าวเนื้อหาในหัวข้อ "Safeguarding Our Planet (การปกป้องดาวเคราะห์ของเรา) " ในงานประชุมประจำปีของสภาเศรษฐกิจโลก ณ เมืองดาโวส วันที่ 22 มกราคม ค.ศ. 2019 อาร์เดิร์นนิยามตนเองว่ามีอุดมการณ์แบบประชาธิปไตยสังคมนิยม [ 9] พิพัฒนาการนิยม [ 10] สาธารณรัฐนิยม [ 103] สตรีนิยม [ 104] เฮเลน คลาร์ก ว่าเป็นวีรสตรีทางการเมือง[ 9] [ 105] ปัญหาการไม่มีที่อยู่อาศัยและคนไร้บ้าน เป็น "ความล้มเหลวที่โจ่งแจ้งและไร้ยางอาย" ของระบบทุนนิยม [ 106] [ 107] งบประมาณแผ่นดิน ค.ศ. 2021 อย่างไรก็ตามการประกาศตนว่ามีอุดมการณ์แบบประชาธิปไตยสังคมนิยมก็ไม่ได้สร้างผลประโยชน์อะไรมาก เนื่องจากเป็นคำที่ไม่ได้นิยมกล่าวกันโดยทั่วไปในภูมิทัศน์ทางการเมืองของนิวซีแลนด์[ 108] การนำเข้าผู้อพยพ โดยคาดหวังให้เพดานการรับผู้อพยพลดลงเหลือราวปีละ 20,000–30,000 คน เธอให้เหตุผลว่า "ความตั้งใจในการแก้ไขปัญหาภาวะขาดแคลนแรงงานทักษะสูงของเรายังดำเนินไปในทิศทางที่ไม่ถูกต้อง และยังไม่มีแผนรองรับการเจริญเติบโตของประชากรที่เพียงพอ (there hasn't been enough planning about population growth, we haven't necessarily targeted our skill shortages properly.)" และ "จะมีปัญหาต่อสาธารณูปโภคขั้นพื้นฐาน (infrastructure issue)"[ 109] [ 110]
อาร์เดิร์นเชื่อว่าการจะยุบหรือคงไว้ซึ่งเขตเลือกตั้งพิเศษสำหรับชาวมาวรี (Māori electorates) ควรจะได้รับการตัดสินจากชาวมาวรี เธอกล่าวว่า "ถ้า[ชาวมาวรี]ยังไม่ได้มีการเรียกร้องให้ยกเลิกที่นั่งเหล่านี้ไป แล้วทำไมเราต้องยกประเด็นขึ้นมา ([Māori] have not raised the need for those seats to go, so why would we ask the question?)"[ 111] ภาษามาวรี เป็นวิชาบังคับ[ 9]
ในเดือนกันยายน ค.ศ. 2017 อาร์เดิร์นบอกว่าเธอต้องการให้นิวซีแลนด์มีการจัดการอภิปรายเกี่ยวกับการถอดถอน พระมหากษัตริย์แห่งนิวซีแลนด์ ออกจากตำแหน่งประมุขแห่งรัฐ [ 103] ซินดี คิโร เป็นผู้สำเร็จราชการนิวซีแลนด์ อาร์เดิร์นบอกว่าเธอเชื่อว่านิวซีแลนด์จะกลายเป็นสาธารณรัฐภายในช่วงชีวิตของเธอนี้[ 112] [ 113]
อาร์เดิร์นได้อภิปรายสนับสนุนการสมรสระหว่างเพศเดียวกัน [ 114] พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมการสมรส (นิยามการสมรส) ค.ศ. 2013 ซึ่งเป็นกฎหมายที่ทำให้การสมรสระหว่างเพศเดียวกันนั้นสามารถทำได้ถูกต้องตามกฎหมาย[ 115] ไพรด์พาเรด [ 116] พระราชบัญญัติประมวลกฎหมายอาญา ค.ศ. 1961 [ 117] [ 118] พระราชบัญญัติการทำแท้ง กฎหมายที่บัญญัติให้การทำแท้งปราศจากความผิดทางอาญาเมื่อเป็นการร้องขอจากผู้ตั้งครรภ์[ 119] [ 120]
อาเดิร์นกล่าวถึงนโยบายเขตปลอดนิวเคลียร์ของนิวซีแลนด์ ว่าปฏิบัติการแก้ไขปัญหาการเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศ เปรียบเสมือนกับปฏิบัติการแก้ไขปัญหานิวเคลียร์ในรุ่นของเธอ ("Climate change is my generation nuclear-free monment.")[ 121]
อาร์เดิร์นได้กล่าวสนับสนุนทางออกสองรัฐ เพื่อคลี่คลายปัญหาความขัดแย้งอิสราเอล–ปาเลสไตน์ [ 122] ชุมนุมประท้วงที่ชายแดนกาซา [ 123]
อาร์เดิร์นโหวตสนับสนุนการทำให้กัญชาถูกต้องตามกฎหมายในการทำประชามติเกี่ยวกับกัญชาใน ค.ศ. 2020 อย่างไรก็ตามเธอหลีกเลี่ยงที่จะเปิดเผยจุดยืนของเธอ จนกระทั่งผลการลงประชามติเสร็จสิ้น[ 124]
ในวัยเด็กเธอนับถือศาสนาคริสต์ในศาสนจักรของพระเยซูคริสต์แห่งวิสุทธิชนยุคสุดท้าย (ศาสนจักรแอลดีเอส) แต่เมื่ออาร์เดิร์นอายุได้ 25 ปี เธอก็หันหลังให้กับคริสต์ศาสนา เพราะเธอมองว่าศาสนจักรมีมุมมองความเชื่อที่ขัดแย้งกับเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของการสนับสนุนสิทธิ และการเคลื่อนไหวของกลุ่มบุคคลที่มีความหลากหลายทางเพศ [ 125] [ 126] อไญยนิยม (กลุ่มบุคคลที่บอกว่าปัญญาของมนุษย์นั้นไปไม่อาจจะสามารถตัดสินได้ว่า พระเจ้ามีอยู่จริง หรือไม่มีอยู่จริง) เธอกล่าวว่า[ 125]
ในฐานะนายกรัฐมนตรีนิวซีแลนด์ ค.ศ. 2019 เธอได้เข้าพบกับรัสเซลล์ เอ็ม. เนลสัน ผู้นำศาสนาจักรแอลดีเอส [ 127]
อาร์เดิร์น (ขวา) และคลาร์ก เกย์ฟอร์ด คู่รักของเธอ (ซ้าย) ในงานวันชาตินิวซีแลนด์ (วันไวทางกิ) ประจำ ค.ศ. 2018 อาร์เดิร์นเป็นลูกพี่ลูกน้องคนที่สองของแฮมิช แมคโดอัลล์ นายกเทศมนตรี ของวางกานูอี [ 128] เชน อาร์เดิร์น อดีต ส.ส. พรรคแห่งชาติ เขตทารานากิ-คิง [ 129] [ 130]
คู่ชีวิตของเธอ คลาร์ก เกย์ฟอร์ด ทำงานเป็นผู้ดำเนินรายการโทรทัศน์[ 131] [ 132] คอริน มาทูรา-เจฟฟรี นางแบบและเจ้าของรายการโทรทัศน์ ผู้ซึ่งเพื่อนที่ทั้งคู่รู้จัก[ 133] [ 131] [ 134] [ 135] ไวรัส SARS-CoV-2 สายพันธุ์โอมิครอน [ 136] [ 137]
วันที่ 19 มกราคม ค.ศ. 2018 อาร์เดิร์นได้ประกาศว่าเธอกำลังจะมีลูกคนแรกในเดือนมิถุนายน ทำให้เธอกลายเป็นนายกรัฐมนตรีนิวซีแลนด์คนแรกที่ตั้งครรภ์ระหว่างกำลังดำรงตำแหน่ง[ 138] โรงพยาบาลนครออกแลนด์ [ 139] [ 140] [ 141] เบนาซีร์ บุตโต ให้กำเนิดบุตรเมื่อ ค.ศ. 1990)[ 8] [ 141] นีฟ เต อะโรฮา (Neve Te Aroha) [ 142] Neve (นีฟ) เป็นขื่อที่แผลงจากคำว่า Niamh (นีฟ) ในภาษาไอริช มีความหมายว่าแสงสว่าง ส่วน Aroha (อะโรฮา) เป็นภาษามาวรี แปลว่าความรัก และ Te Aroha (เต อะโรฮา)เทือกเขาไคไม ใกล้กับมอร์รินส์วิลล์ บ้านเก่าของอาร์เดิร์น[ 143]
↑ "Members Sworn" . Parliamentary Debates (Hansard) New Zealand Parliament . p. 2. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 23 February 2013.↑ "Talking work-related hearing loss with NZ Prime Minister Jacinda Ardern" . WorkSafe New Zealand. 28 September 2018. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 January 2022. สืบค้นเมื่อ 8 January 2022 .↑ "2008 GENERAL ELECTION – OFFICIAL RESULT" . 6 December 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 6 December 2008. สืบค้นเมื่อ 18 July 2022 .↑ Davison, Isaac (1 August 2017). "Andrew Little quits: Jacinda Ardern is new Labour leader, Kelvin Davis is deputy" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 13 May 2019. สืบค้นเมื่อ 1 August 2017 . ↑ "2017 General Election – Official Results" . Electoral Commission . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 7 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 .↑ 6.0 6.1 Griffiths, James (19 October 2017). "Jacinda Ardern to become New Zealand Prime Minister" . CNN. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 October 2017. สืบค้นเมื่อ 19 October 2017 . ↑ "The world's youngest female leader takes over in New Zealand" . The Economist เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 26 October 2017.↑ 8.0 8.1 Khan, M Ilyas (21 June 2018). "Ardern and Bhutto: Two different pregnancies in power" . BBC News . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 June 2018. สืบค้นเมื่อ 22 June 2018 . Now that New Zealand's Prime Minister Jacinda Ardern has hit world headlines by becoming only the second elected head of government to give birth in office, attention has naturally been drawn to the first such leader – Pakistan's late two-time Prime Minister Benazir Bhutto . ↑ 9.0 9.1 9.2 9.3 Murphy, Tim (1 August 2017). "What Jacinda Ardern wants" . Newsroom . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 16 August 2017. สืบค้นเมื่อ 15 August 2017 . ↑ 10.0 10.1 "Live: Jacinda Ardern answers NZ's questions" . Stuff . 3 August 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 March 2019. สืบค้นเมื่อ 11 August 2017 .↑ Fifield, Anna (18 March 2019). "New Zealand's prime minister receives worldwide praise for her response to the mosque shootings" . The Washington Post . สืบค้นเมื่อ 24 June 2022 . ↑ Friedman, Uri (19 April 2020). "New Zealand's Prime Minister May Be the Most Effective Leader on the Planet" . The Atlantic (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 21 June 2022 . ↑ "The 2020 General Election and referendums: results, analysis, and demographics of the 53rd Parliament" (PDF) . Parliament.nz . สืบค้นเมื่อ 18 July 2022 .↑ "Election 2020: The big winners and losers in Auckland" . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 18 October 2020. สืบค้นเมื่อ 18 October 2020 .↑ Schwartz, Matthew (17 October 2020). "New Zealand PM Ardern Wins Re-Election In Best Showing For Labour Party In Decades" . NPR . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 17 October 2020. สืบค้นเมื่อ 18 October 2020 . ↑ Malpass, Luke (19 January 2023). "Live: Jacinda Ardern announces she will resign as prime minister by February 7th" . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 January 2023. สืบค้นเมื่อ 19 January 2023 . ↑ McClure, Tess (19 January 2023). "Jacinda Ardern resigns as prime minister of New Zealand" . The Guardian เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 January 2023. สืบค้นเมื่อ 19 January 2023 . ↑ "Jacinda Ardern: New Zealand PM to step down next month" . BBC News แหล่งเดิม เมื่อ 19 January 2023. สืบค้นเมื่อ 19 January 2023 .↑ McClure, Tess (22 January 2023). "New Zealand: Chris Hipkins taking over from Jacinda Ardern on Wednesday" . The Guardian เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 January 2023. สืบค้นเมื่อ 22 January 2023 . ↑ "Candidate profile: Jacinda Ardern" . 3 News. 19 October 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 11 January 2012. สืบค้นเมื่อ 20 December 2011 .↑ Cumming, Geoff (24 September 2011). "Battle for Beehive hot seat" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 30 March 2019. สืบค้นเมื่อ 12 February 2013 . ↑ Bertrand, Kelly (30 June 2014). "Jacinda Ardern's country childhood" . Now to Love. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 21 October 2017. สืบค้นเมื่อ 20 October 2017 . ↑ Keber, Ruth (12 June 2014). "Labour MP Jacinda Ardern warms to Hairy and friends" . The New Zealand Herald . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 30 March 2019. สืบค้นเมื่อ 22 March 2019 . ↑ Walch, Tad (20 May 2019). "President Nelson meets New Zealand Prime Minister Jacinda Ardern, says church will donate to mosques" . Deseret News . สืบค้นเมื่อ 9 April 2022 . ↑ "Elder Ian S. Ardern: 'Go and do' . Church News . 23 April 2011. สืบค้นเมื่อ 9 April 2022 .↑ "Jacinda Ardern visits Morrinsville College" . The New Zealand Herald . 10 August 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 March 2018. สืบค้นเมื่อ 28 February 2018 .↑ "Ardern, Jacinda: Maiden Statement" . Parliamentary Debates (Hansard) เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 June 2018. สืบค้นเมื่อ 6 June 2018 .↑ Tanirau, Katrina (10 August 2017). "Labour leader Jacinda Ardern hits hometown in campaign trail" . Stuff . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 December 2019. สืบค้นเมื่อ 8 December 2019 . ↑ 29.0 29.1 Ainge Roy, Eleanor (7 August 2017). "Jacinda Ardern becomes youngest New Zealand Labour leader after Andrew Little quits" . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 12 September 2017. ↑ Cooke, Henry (16 September 2017). "How Marie Ardern got her niece Jacinda into politics" . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 17 September 2017. สืบค้นเมื่อ 17 September 2017 . ↑ 31.0 31.1 31.2 "Waikato BCS grad Jacinda Ardern becomes leader of the NZ Labour Party" . University of Waikato . 2 August 2017. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 16 August 2017. สืบค้นเมื่อ 15 August 2017 .↑ "2018" . waikato.ac.nz (ภาษาNew Zealand English). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2023-02-10. สืบค้นเมื่อ 27 October 2022 .↑ " . Los Angeles Times เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 May 2021. สืบค้นเมื่อ 12 September 2021 .↑ "Ardern pays tribute to lives lost 20 years on from 9/11" . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 12 September 2021. สืบค้นเมื่อ 12 September 2021 .↑ Tweed, David; Withers, Tracy (21 October 2017). "Kiwi PM Jacinda Ardern will be world's youngest female leader" . The Sydney Morning Herald . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 20 February 2018. ↑ Duff, Michelle (2019). Jacinda Ardern: The Story Behind An Extraordinary Leader 70 . ↑ 37.0 37.1 Dudding, Adam (17 August 2017). "Jacinda Ardern: I didn't want to work for Tony Blair" . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 25 September 2017. ↑ "People – New Zealand Labour Party" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 23 December 2008.↑ "New Voices: Jacinda Ardern, Chris Hipkins and Jonathan Young" . The New Zealand Herald (ภาษาNew Zealand English). เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 3 March 2016. สืบค้นเมื่อ 18 August 2021 .↑ Kirk, Stacey (1 August 2017). "Jacinda Ardern says she can handle it and her path to the top would suggest she's right" . The Dominion Post เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 June 2018. สืบค้นเมื่อ 15 August 2017 . ↑ "Jacinda Ardern to lead IUSY" . The Standard (ภาษาNew Zealand English). 31 January 2008. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 August 2021. สืบค้นเมื่อ 18 August 2021 .↑ "Labour Party list for 2008 election announced | Scoop News" . Scoop . 31 August 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 31 July 2017. สืบค้นเมื่อ 16 August 2017 .↑ "Official Count Results – Waikato" . electionresults.govt.nz . 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 7 April 2017. สืบค้นเมื่อ 16 August 2017 .↑ Trevett, Claire (29 January 2010). "Greens' newest MP trains his sights on the bogan vote" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 April 2018. สืบค้นเมื่อ 22 April 2018 . ↑ 45.0 45.1 "Jacinda Ardern" . New Zealand Parliament. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 2 August 2017. สืบค้นเมื่อ 15 August 2017 .↑ Huffadine, Leith; Watkins, Tracy. " . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 5 October 2018. สืบค้นเมื่อ 23 May 2018 . ↑ "Auckland Central electorate results 2011" . Electionresults.org.nz . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 6 April 2017. สืบค้นเมื่อ 21 October 2017 .↑ "Official Count Results – Auckland Central" . Electoral Commission . 4 October 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 6 October 2014. สืบค้นเมื่อ 4 October 2014 .↑ Small, Vernon (24 November 2014). "Little unveils new Labour caucus" . Stuff แหล่งเดิม เมื่อ 17 August 2018.↑ "The Forum of Young Global Leaders" . The Forum of Young Global Leaders (ภาษาอังกฤษ). เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 16 May 2021. สืบค้นเมื่อ 4 February 2022 .↑ "Community" . The Forum of Young Global Leaders (ภาษาอังกฤษ). เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 June 2017. สืบค้นเมื่อ 4 February 2022 .↑ Sachdeva, Sam (19 December 2016). "Labour MP Jacinda Ardern to run for selection in Mt Albert by-election" . Stuff แหล่งเดิม เมื่อ 21 December 2016. สืบค้นเมื่อ 19 December 2016 . ↑ Ainge Roy, Eleanor (15 September 2017). " . The Guardian เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 September 2017. สืบค้นเมื่อ 16 September 2017 . ↑ "Jacinda Ardern Labour's sole nominee for Mt Albert by-election" . Stuff . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 17 August 2017. สืบค้นเมื่อ 12 January 2017 .↑ Jones, Nicholas (12 January 2017). "Jacinda Ardern to contest Mt Albert byelection" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 13 January 2017. สืบค้นเมื่อ 12 January 2017 . ↑ "Jacinda Ardern wins landslide victory Mt Albert by-election" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 25 February 2017. สืบค้นเมื่อ 25 February 2017 .↑ "Mt Albert – Preliminary Count" . Electoral Commission . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 26 February 2017. สืบค้นเมื่อ 25 February 2017 .↑ "Jacinda Ardern confirmed as Labour's new deputy leader" . The New Zealand Herald . 6 March 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 November 2018. สืบค้นเมื่อ 25 July 2019 .↑ "Labour's Raymond Huo set to return to Parliament after Maryan Street steps aside" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 February 2017. สืบค้นเมื่อ 21 February 2017 .↑ "Andrew Little's full statement on resignation" . The New Zealand Herald ISSN 1170-0777 . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 24 May 2018. สืบค้นเมื่อ 24 May 2018 .↑ "Jacinda Ardern is Labour's new leader, Kelvin Davis as deputy leader" . 7 August 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 13 May 2019. สืบค้นเมื่อ 31 July 2017 .↑ 62.0 62.1 Kwai, Isabella (4 September 2017). "New Zealand's Election Had Been Predictable. Then 'Jacindamania' Hit" . The New York Times . ISSN 0362-4331 . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 13 September 2017. สืบค้นเมื่อ 13 September 2017 . ↑ Ainge Roy, Eleanor (31 July 2017). "Jacinda Ardern becomes youngest New Zealand Labour leader after Andrew Little quits" . The Guardian . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 12 September 2017. สืบค้นเมื่อ 22 October 2017 . ↑ 64.0 64.1 "Little asked Ardern to lead six days before he resigned" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 September 2017. สืบค้นเมื่อ 15 September 2017 .↑ "Donations to Labour surge as Jacinda Ardern named new leader" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 September 2017. สืบค้นเมื่อ 7 September 2017 .↑ "Video: Jacinda Ardern won't rule out capital gains tax" . Radio New Zealand . 22 August 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 .↑ Tarrant, Alex (15 August 2017). "Labour leader maintains 'right and ability' to introduce capital gains tax if working group suggests it next term; Would exempt family home" . Interest.co.nz. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 . ↑ Kirk, Stacey (1 September 2017). "Jacinda Ardern tells Kelvin Davis off over capital gains tax comments" . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 . ↑ Hickey, Bernard (24 September 2017). "Jacinda stumbled into a $520bn minefield" . Newsroom. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 . ↑ Cooke, Henry (14 September 2017). "Election: Labour backs down on tax, will not introduce anything from working group until after 2020 election" . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 . ↑ "Steven Joyce still backing Labour's alleged $11.7b fiscal hole" . Newshub . 19 September 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 .↑ "Farmers protest against Jacinda Ardern's tax policies" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 .↑ "Labour leader Jacinda Ardern unshaken by Morrinsville farming protest" . Newshub แหล่งเดิม เมื่อ 8 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 .↑ Vowles, Jack (3 July 2018). "Surprise, surprise: the New Zealand general election of 2017" . Kōtuitui: New Zealand Journal of Social Sciences Online . 13 (2): 147–160. doi :10.1080/1177083X.2018.1443472 ↑ "Mt Albert – Official Result" . Electoral Commission . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 January 2020. สืบค้นเมื่อ 17 November 2020 .↑ "Preliminary results for the 2017 General Election" . Electoral Commission . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 .↑ " . The Irish Times Reuters . 23 September 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 .↑ "2017 General Election – Official Result" . Electoral Commission . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 10 June 2020. สืบค้นเมื่อ 17 November 2020 .↑ "Ardern and Davis to lead Labour negotiating team" . Radio New Zealand . 26 September 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 26 September 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 .↑ "NZ First talks with National, Labour begin" . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 .↑ Haynes, Jessica. "Jacinda Ardern: Who is New Zealand's next prime minister?" . Australian Broadcasting Corporation. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 20 October 2017. สืบค้นเมื่อ 20 October 2017 . ↑ Chapman, Grant. "New PM Jacinda Ardern joins an elite few among world, NZ leaders" . Newshub . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 26 October 2017. สืบค้นเมื่อ 26 October 2017 . ↑ "Green Party ratifies confidence and supply deal with Labour" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 October 2017. สืบค้นเมื่อ 19 October 2017 .↑ "Jacinda Ardern reveals ministers of new government" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 25 October 2017. สืบค้นเมื่อ 26 October 2017 .↑ "New government ministers revealed" . Radio New Zealand. 25 October 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 25 October 2017. สืบค้นเมื่อ 26 October 2017 .↑ Small, Vernon (20 October 2017). "Predictable lineup of ministers as Ardern ministry starts to take shape" . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 October 2017. สืบค้นเมื่อ 21 October 2017 .↑ "Ministerial List" . Ministerial List . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 10 October 2017. สืบค้นเมื่อ 28 October 2017 .↑ Cheng, Derek (26 October 2017). "Jacinda Ardern sworn in as new Prime Minister" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 25 October 2017. สืบค้นเมื่อ 26 October 2017 . ↑ Steafel, Eleanor (26 October 2017). "Who is New Zealand Prime Minister Jacinda Ardern – the world's youngest female leader?" . The Daily Telegraph . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 October 2017. สืบค้นเมื่อ 29 October 2017 . ↑ "Premiers and Prime Ministers" . Ministry for Culture and Heritage แหล่งเดิม เมื่อ 11 July 2017. สืบค้นเมื่อ 22 October 2017 .↑ "It's Labour! Jacinda Ardern will be next PM after Winston Peters and NZ First swing left" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 October 2017. สืบค้นเมื่อ 29 October 2017 .↑ "Members – President Of The Council Of Women World Leaders" . lrp.lt . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 13 September 2018. สืบค้นเมื่อ 13 September 2018 .↑ Atkinson, Neill. "Jacinda Ardern Biography" . Ministry for Culture and Heritage. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 19 June 2018. สืบค้นเมื่อ 20 June 2018 . ↑ "Jacinda Ardern on baby news: 'I'll be Prime Minister and a mum' . Radio New Zealand เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 January 2018. สืบค้นเมื่อ 19 January 2018 .↑ Patterson, Jane (21 June 2018). "Winston Peters is in charge: His duties explained" . Radio New Zealand เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 June 2018. สืบค้นเมื่อ 22 June 2018 . ↑ "Winston Peters is now officially Acting Prime Minister" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 June 2018. สืบค้นเมื่อ 21 June 2018 .↑ " . The New Zealand Herald ISSN 1170-0777 . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 August 2018. สืบค้นเมื่อ 1 August 2018 .↑ "New Zealand election: Jacinda Ardern's Labour Party scores landslide win" . BBC News . 17 October 2020. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 17 October 2020. สืบค้นเมื่อ 18 October 2020 .↑ "2020 General Election and Referendums – Official Result" . Electoral Commission . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 16 November 2020. สืบค้นเมื่อ 11 November 2020 .↑ Shaw, Richard; Hayward, Bronwyn; Vowles, Jack; Curtin, Jennifer; MacDonald, Lindsey (17 October 2020). "Jacinda Ardern and Labour returned in a landslide — 5 experts on a historic New Zealand election" . The Conversation เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 18 October 2020. สืบค้นเมื่อ 18 October 2020 . ↑ "Mt Albert – Official Result" . Electoral Commission . สืบค้นเมื่อ 12 November 2020 .↑ "New Zealand's Ardern credits virus response for election win" . The Independent เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 October 2020. สืบค้นเมื่อ 18 October 2020 .↑ 103.0 103.1 Lagan, Bernard (7 September 2017). "Jacinda Ardern, New Zealand's contender for PM, says: let's lose the Queen" . The Times เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 September 2017. สืบค้นเมื่อ 8 September 2017 . ↑ Ardern, Jacinda (20 May 2015). "Jacinda Ardern: I am a feminist" . Villainesse . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 16 August 2017. สืบค้นเมื่อ 15 August 2017 . ↑ "Ardern confirmed as new Labour leader" . Otago Daily Times . 1 August 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 16 August 2017. สืบค้นเมื่อ 15 August 2017 .↑ Satherley, Dan; Owen, Lisa (21 October 2017). "Homelessness proves capitalism is a 'blatant failure' – Jacinda Ardern" . Newshub . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 24 October 2017. สืบค้นเมื่อ 24 October 2017 . Asked directly if capitalism had failed low-income Kiwis, Ms. Ardern was unequivocal."If you have hundreds of thousands of children living in homes without enough to survive, that's a blatant failure. What else could you describe it as? . . . . It all comes down to whether or not you recognize where the market has failed and where intervention is required. Has it failed our people in recent times? Yes. ↑ Baynes, Chris (1 April 2019). "New Zealand's new prime minister calls capitalism a 'blatant failure' . The Independent เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 March 2021. สืบค้นเมื่อ 20 October 2020 . ↑ "Watch: Prime Minister Jacinda Ardern says Budget 2021 is 'a real milestone for us' . Radio New Zealand เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 7 September 2021. สืบค้นเมื่อ 7 September 2021 .↑ "Video: Ardern committed to cutting immigration numbers" . Radio New Zealand . 15 August 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 16 August 2017. สืบค้นเมื่อ 15 August 2017 .↑ "Labour's new leader shakes up New Zealand's election" . The Economist เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 September 2017.↑ "Labour's leadership duo talk tax, Maori prisons and who'll be deputy leader in a coalition" . Stuff . 5 August 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 16 August 2017. สืบค้นเมื่อ 15 August 2017 .↑ "Jacinda Ardern believes New Zealand will become a republic 'in her lifetime' . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 24 May 2021. สืบค้นเมื่อ 27 May 2021 .↑ "Prime Minister Jacinda Ardern meets the Queen in 'warm' exchange" . The New Zealand Herald . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 25 June 2021. สืบค้นเมื่อ 28 May 2021 .↑ "Broadsides: Do you support same-sex marriage?" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 February 2017. สืบค้นเมื่อ 24 March 2020 .↑ "Marriage equality bill: How MPs voted" . Waikato Times . 18 April 2013. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 June 2018. สืบค้นเมื่อ 3 September 2015 .↑ Ainge Roy, Eleanor (17 February 2018). "Jacinda Ardern becomes first New Zealand PM to march in gay pride parade" . The Guardian . London. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 February 2018. สืบค้นเมื่อ 21 February 2018 . ↑ Miller, Corazon (11 September 2017). "Labour leader Jacinda Ardern tackles 'smear campaign' on abortion stance" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 October 2017. สืบค้นเมื่อ 7 October 2017 . ↑ "English, Little, Ardern on abortion laws" . Your NZ . 13 March 2017. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 11 August 2017. สืบค้นเมื่อ 11 August 2017 .↑ "Parliament removes abortion from Crimes Act" . The Beehive (ภาษาอังกฤษ). เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 23 March 2020. สืบค้นเมื่อ 23 March 2020 .↑ "Abortion Legislation Bill passes third and final reading in Parliament" (ภาษาNew Zealand English). Radio New Zealand. 18 March 2020. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 24 March 2020. สืบค้นเมื่อ 24 March 2020 .↑ Trevett, Claire (20 August 2017). "Jacinda Ardern's rallying cry: Climate change the nuclear-free moment of her generation" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 November 2018. สืบค้นเมื่อ 12 November 2017 . ↑ "NZ won't be bullied on Israel vote – Ardern" . Radio New Zealand. 21 December 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 March 2019. สืบค้นเมื่อ 22 March 2019 .↑ Trevett, Claire (15 May 2018). "PM Jacinda Ardern: Gaza deaths show US Embassy move to Jerusalem hurt chance of peace" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 27 March 2019. สืบค้นเมื่อ 22 March 2019 . ↑ "PM defends no comment stance on cannabis referendum" . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 November 2020. สืบค้นเมื่อ 25 July 2021 .↑ 125.0 125.1 Knight, Kim (29 January 2017). "The politics of life: The truth about Jacinda Ardern" . The New Zealand Herald . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 August 2017. สืบค้นเมื่อ 15 August 2017 . ↑ Park, Benjamin (14 November 2018). "Commentary: What the two 'Mormon' senators tell us about the LDS battle over sexuality" . The Salt Lake Tribune (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 13 December 2018. สืบค้นเมื่อ 13 December 2018 . ↑ "President Nelson Meets with New Zealand Prime Minister" . newsroom.churchofjesuschrist.org (ภาษาอังกฤษ). 20 May 2019. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 November 2020. สืบค้นเมื่อ 19 October 2020 .↑ Manhire, Toby (19 September 2017). " . The Spinoff . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 5 July 2020. สืบค้นเมื่อ 6 July 2020 .↑ "Things we learned about Jacinda Ardern" . Newshub . 6 November 2014. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 December 2019. สืบค้นเมื่อ 19 December 2019 .↑ "Shane Ardern to Step Down" . Radio New Zealand เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 2 April 2018. สืบค้นเมื่อ 15 February 2021 .↑ 131.0 131.1 Knight, Kim (16 July 2016). "Clarke Gayford: Jacinda Ardern is the best thing that's ever happened to me" . The New Zealand Herald ISSN 1170-0777 . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 17 July 2016. สืบค้นเมื่อ 15 July 2016 . ↑ "Clarke Gayford" . NZ On Screen . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 18 September 2017. สืบค้นเมื่อ 18 September 2017 .↑ "Jacinda Ardern was on a date with another man when she first met Clarke Gayford" . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 May 2018. สืบค้นเมื่อ 1 May 2017 .↑ "Prime Minister Jacinda Ardern engaged to partner Clarke Gayford" . Radio New Zealand . 3 May 2019. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 3 May 2019. สืบค้นเมื่อ 3 May 2019 .↑ "Prime Minister Jacinda Ardern and Clarke Gayford engaged" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 4 May 2019. สืบค้นเมื่อ 3 May 2019 .↑ "Covid 19 Omicron outbreak: PM Jacinda Ardern cancels wedding as country moves to red" . The New Zealand Herald . 23 January 2022. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 23 January 2022. สืบค้นเมื่อ 23 January 2022 .↑ " . BBC News (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 23 January 2022. สืบค้นเมื่อ 23 January 2022 .↑ "Prime Minister Jacinda Ardern announces pregnancy" . The New Zealand Herald . 19 January 2018. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 24 January 2018. สืบค้นเมื่อ 19 January 2018 .↑ "Here comes the baby: Prime Minister Jacinda Ardern in labour, at Auckland Hospital with partner Clarke Gayford" . The New Zealand Herald เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 June 2018. สืบค้นเมื่อ 21 June 2018 .↑ "Live: Prime Minister Jacinda Ardern's baby is on the way" . Stuff เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 June 2018. สืบค้นเมื่อ 21 June 2018 .↑ 141.0 141.1 "It's a girl! Jacinda Ardern gives birth to her first child" . Newshub . 21 June 2018. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 June 2018. สืบค้นเมื่อ 21 June 2018 . She is only the second world leader in history to give birth while in office. Former Prime Minister of Pakistan Benazir Bhutto gave birth to a baby girl in 1990. ↑ "Watch: PM Jacinda Ardern leaves hospital with 'Neve Te Aroha' . Radio New Zealand . 24 June 2018. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 13 February 2019. สืบค้นเมื่อ 23 June 2018 .↑ "PM's baby named: Neve Te Aroha Ardern Gayford" . Radio New Zealand . 24 June 2018. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 24 June 2018. สืบค้นเมื่อ 24 June 2018 .
บทความที่เกี่ยวข้อง
1 ประธานาธิบดีเป็นผู้ไม่มีส่วนร่วม โดยมี
จีนไทเป เป็นตัวแทนของไต้หวัน
.jpg)
.jpg)
.jpg)
![[icon]](%E0%B9%84%E0%B8%9F%E0%B8%A5%E0%B9%8C:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
