การลงประชามติแยกเป็นเอกราช

การลงประชามติแยกเป็นเอกราช (อังกฤษ: Independence referendum) คือ การลงประชามติประเภทหนึ่งซึ่งพลเมืองในดินแดนหนึ่งตัดสินว่าดินแดนนั้นควรเป็นประเทศเอกราชใหม่หรือไม่

ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้

ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้

ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้

รัฐที่เสนอ	ปี	เสนอเป็นเอกราชจาก	ฝ่ายข้างมาก	เอกราช	การรับรอง	หมายเหตุ
ชิลี	1817	สเปน	ใช่	ใช่	ไม่	ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
ไลบีเรีย	1846	American Colonization Society	ใช่	ใช่	ใช่
แมริแลนด์	1853	Maryland State Colonization Society	ใช่	ใช่	ใช่
นอร์เวย์	1905	สวีเดน–นอร์เวย์	ใช่	ใช่	ใช่
ไอซ์แลนด์	1918	เดนมาร์ก	ใช่	ใช่	ใช่
รัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย	1933	ออสเตรเลีย	ใช่	ไม่	ไม่
กัมพูชา	1945	ฝรั่งเศส	ใช่	ใช่	ใช่
มองโกเลีย	1945	จีน	ใช่	ใช่	ใช่	เดิมทีสาธารณรัฐจีนให้การรับรอง แต่ภายหลังถอดถอนใน ค.ศ. 1953 สาธารณรัฐประชาชนจีนให้การรับรอง
หมู่เกาะแฟโร	1946	เดนมาร์ก	ใช่	ไม่	ไม่	ทางเดนมาร์กประกาศให้เป็นโมฆะ
นิวฟันด์แลนด์	1948	สหราชอาณาจักร	ไม่	ไม่	ใช่	รวมเข้ากับแคนาดา
รัฐนากาแลนด์	1951	อินเดีย	ใช่	ไม่	ไม่	รัฐบาลอินเดียไม่รับรอง[1]
ซาร์	1955	ฝรั่งเศส	ไม่	ไม่	ใช่	รวมเข้ากับประเทศเยอรมนีตะวันตก
แคเมอรูน	1958		ไม่	ไม่	ใช่	การลงประชามติตามรัฐธรรมนูญฝรั่งเศส การไม่ลงคะแนนเสียงจะนำสู่การเป็นเอกราช
สาธารณรัฐแอฟริกากลาง	1958		ไม่	ไม่	ใช่
ชาด	1958		ไม่	ไม่	ใช่
คอโมโรส	1958		ไม่	ไม่	ใช่
สาธารณรัฐคองโก	1958		ไม่	ไม่	ใช่
ดาโฮมีย์	1958		ไม่	ไม่	ใช่
จิบูตี	1958		ไม่	ไม่	ใช่
เฟรนช์พอลินีเชีย	1958		ไม่	ไม่	ใช่
กาบอง	1958		ไม่	ไม่	ใช่
กินี	1958		ใช่	ใช่	ใช่
โกตดิวัวร์	1958		ไม่	ไม่	ใช่
มาดากัสการ์	1958		ไม่	ไม่	ใช่
มาลี	1958		ไม่	ไม่	ใช่
มอริเตเนีย	1958		ไม่	ไม่	ใช่
นิวแคลิโดเนีย	1958		ไม่	ไม่	ใช่
ไนเจอร์	1958		ไม่	ไม่	ใช่
แซ็งปีแยร์และมีเกอลง	1958		ไม่	ไม่	ใช่
เซเนกัล	1958		ไม่	ไม่	ใช่
อัปเปอร์วอลตา	1958		ไม่	ไม่	ใช่
ซามัว	1961	นิวซีแลนด์	ใช่	ใช่	ใช่
แอลจีเรีย	1962	ฝรั่งเศส	ใช่	ใช่	ใช่
มอลตา	1964	สหราชอาณาจักร	ใช่	ใช่	ใช่
โรดีเชีย	1964		ใช่	โดยพฤตินัย	ไม่	ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
จิบูตี	1967	ฝรั่งเศส	ไม่	ไม่	ใช่
ปวยร์โตรีโก	1967	สหรัฐอเมริกา	ไม่	ไม่	ใช่
ปาปัวตะวันตก	1969	อินโดนีเซีย	ไม่	ไม่	ใช่
หมู่เกาะนอร์เทิร์นมาเรียนา	1969	สหรัฐอเมริกา	ไม่	ไม่	ใช่
บาห์เรน	1970	สหราชอาณาจักร	ใช่	ใช่	ใช่
นีวเว	1974	นิวซีแลนด์	ส่วนใหญ่โหวตยอมรับ	ได้รับสถานะรัฐพึ่งพิง	ใช่	กลางเป็นรัฐพึ่งพิงของนิวซีแลนด์
คอโมโรส	1974	ฝรั่งเศส	ใช่	ใช่	ใช่	มายอตยังคงอยู่กับฝรั่งเศส
ดินแดนในภาวะทรัสตีแห่งหมู่เกาะแปซิฟิก	1975	สหรัฐอเมริกา	ไม่	ไม่	ใช่
กวม	1976		ไม่	ไม่	ใช่
อารูบา	1977	เนเธอร์แลนด์	ใช่	ไม่	ใช่	ยกเลิกแผนเอกราชใน ค.ศ. 1994
จิบูตี	1977	ฝรั่งเศส	ใช่	ใช่	ใช่
เนวิส	1977		ใช่	ไม่	ไม่	การทำประชามติการเป็นเอกราชจากเซนต์คริสโตเฟอร์-เนวิส-แองกวิลลาและได้รับสถานะคราวน์โคโลนีในจักรวรรดิบริติชอย่างไม่เป็นทางการ รัฐบาลกลางไม่รับรอง
รัฐเกแบ็ก	1980	แคนาดา	ไม่	ไม่	ใช่
ซิสเก	1980	แอฟริกาใต้	ใช่	โดยพฤตินัย	Partial	แอฟริกาใต้ให้การรับรอง แต่นานาชาติไม่รับรอง
กวม	1982	สหรัฐอเมริกา	ไม่	ไม่	ใช่
ไมโครนีเชีย	1983		ใช่	ใช่	ใช่	กลายเป็นรัฐพึ่งพิงของสหรัฐ
หมู่เกาะมาร์แชลล์	1983		ไม่	ไม่	ใช่
ปาเลา	1983		ไม่	ไม่	ใช่	กลายเป็นรัฐพึ่งพิงของสหรัฐ
	1984		ไม่	ไม่	ใช่
หมู่เกาะโคโคส	1984	ออสเตรเลีย	ไม่	ไม่	ใช่
หมู่เกาะฟอล์กแลนด์	1986	สหราชอาณาจักร	ไม่	ไม่	ใช่
นิวแคลิโดเนีย	1987	ฝรั่งเศส	ไม่	ไม่	ใช่
สโลวีเนีย	1990	ยูโกสลาเวีย	ใช่	ใช่	ใช่	ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
อาร์มีเนีย	1991	สหภาพโซเวียต	ใช่	ใช่	ใช่
อาเซอร์ไบจาน	1991		ใช่	ใช่	ใช่
โครเอเชีย	1991	ยูโกสลาเวีย	ใช่	ใช่	ใช่	ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
เอสโตเนีย	1991	สหภาพโซเวียต	ใช่	ใช่	ใช่
จอร์เจีย	1991		ใช่	ใช่	ใช่
คอซอวา	1991	ยูโกสลาเวีย	ใช่	ไม่	ไม่	ประเทศแอลเบเนียเป็นประเทศเดียวที่ให้การรับรอง
ลัตเวีย	1991	สหภาพโซเวียต	ใช่	ใช่	ใช่
ลิทัวเนีย	1991		ใช่	ใช่	ใช่
มาซิโดเนียเหนือ	1991	ยูโกสลาเวีย	ใช่	ใช่	ใช่
นากอร์โน-คาราบัค	1991	สหภาพโซเวียต	ใช่	โดยพฤตินัย	ไม่	ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
ยูเครน	1991		ใช่	ใช่	ใช่
ทรานส์นีสเตรีย	1991		ใช่	โดยพฤตินัย	ไม่	ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
สาธารณรัฐกากาอุซ	1991		ใช่	โดยพฤตินัย[2]	ไม่	แยกจากมอลโดวาเป็นฝ่ายเดียว ภายหลังรวมประเทศใน ค.ศ. 1995
เติร์กเมนิสถาน	1991		ใช่	ใช่	ใช่
อุซเบกิสถาน	1991		ใช่	ใช่	ใช่
บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา	1992	ยูโกสลาเวีย	ใช่	ใช่	ใช่	ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
มอนเตเนโกร	1992		ไม่	ไม่	ใช่	มอนเตเนโกรแยกออกจากประเทศเซอร์เบียและมอนเตเนโกรใน ค.ศ. 2006
เซาท์ออสซีเชีย	1992	จอร์เจีย	ใช่	โดยพฤตินัย	ไม่	ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
สาธารณรัฐตาตาร์สตาน	1992	รัสเซีย	ใช่	ใช่	ไม่	รวมเข้ากับรัสเซียใน ค.ศ. 1994
เอริเทรีย	1993	เอธิโอเปีย	ใช่	ใช่	ใช่
หมู่เกาะเวอร์จินของสหรัฐ	1993	สหรัฐอเมริกา	ไม่	ไม่	ใช่
ปวยร์โตรีโก	1993		ไม่	ไม่	ใช่
กูราเซา	1993	เนเธอร์แลนด์	ไม่	ไม่	ใช่
โบแนเรอ	1994		ไม่	ไม่	ใช่
ซินต์มาร์เติน	1994		ไม่	ไม่	ใช่
ซาบา	1994		ไม่	ไม่	ใช่
ซินต์เอิสตาซียึส	1994		ไม่	ไม่	ใช่
เบอร์มิวดา	1995	สหราชอาณาจักร	ไม่	ไม่	ใช่
รัฐเกแบ็ก	1995	แคนาดา	ไม่	ไม่	ใช่
Seborga	1995[3]	อิตาลี	ใช่	ไม่	ไม่	ถือเป็นประเทศจำลอง
Anjouan	1997	คอโมโรส	ใช่	โดยพฤตินัย	ไม่	รวมเข้ากับคอโมโรสใน ค.ศ. 2001
เนวิส	1998	เซนต์คิตส์และเนวิส	ใช่	ไม่	ใช่	ต้องการจำนวนผู้เลือกเป็นเอกราช 2 ใน 3
ปวยร์โตรีโก	1998	สหรัฐอเมริกา	ไม่	ไม่	ใช่
ติมอร์-เลสเต	1999	อินโดนีเซีย	ใช่	ใช่	ใช่
ซินต์มาร์เติน	2000	เนเธอร์แลนด์	ไม่	ไม่	ใช่
โซมาลีแลนด์	2001	โซมาเลีย	ใช่	โดยพฤตินัย	ไม่
โบแนเรอ	2004	เนเธอร์แลนด์	ไม่	ไม่	ใช่
ซาบา	2004		ไม่	ไม่	ใช่
เคอร์ดิสถานอิรัก	2005	อิรัก	ใช่	ไม่	ไม่
กูราเซา	2005	เนเธอร์แลนด์	ไม่	ไม่	ใช่
ซินต์เอิสตาซียึส	2005		ไม่	ไม่	ใช่
มอนเตเนโกร	2006	เซอร์เบียและมอนเตเนโกร	ใช่	ใช่	ใช่
เซาท์ออสซีเชีย	2006	จอร์เจีย	ใช่	โดยพฤตินัย	ไม่
ทรานส์นีสเตรีย	2006	มอลโดวา	ใช่	โดยพฤตินัย	ไม่
โตเกเลา	2006	นิวซีแลนด์	ส่วนใหญ่โหวตยอมรับ แต่ไม่ถึงจำนวนขั้นต่ำ	ไม่ได้รับสถานะพึ่งพิง	ใช่	การลงประชามติมีขึ้นว่า โตเกเลาควรเป็นรัฐพึ่งพิงของนิวซีแลนด์หรือไม่ ต้องการผลโหวตยอมรับส่วนใหญ่ในอัตรา 2 ใน 3
	2007		ส่วนใหญ่โหวตยอมรับ แต่ไม่ถึงจำนวนขั้นต่ำ	ไม่ได้รับสถานะพึ่งพิง	ใช่
ทมิฬอีฬัม	2009-2010	ศรีลังกา	ใช่	ไม่	ไม่	การลงประชามติอย่างไม่เป็นทางการ รัฐบาลศรีลังกาไม่ให้การรับรอง
ซูดานใต้	2011	ซูดาน	ใช่[4]	ใช่	ใช่
ปวยร์โตรีโก	2012	สหรัฐอเมริกา	ไม่	ไม่	ใช่
ดอแนตสก์	2014	ยูเครน	ใช่[5]	โดยพฤตินัย[6]	ไม่	ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
ลูฮันสก์	2014		ใช่[5]	โดยพฤตินัย[6]	ไม่	ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
แคว้นเวเนโต	2014	อิตาลี	ใช่	ไม่	ไม่	การลงประชามติอย่างไม่เป็นทางการ รัฐบาลอิตาลีไม่ให้การรับรอง
สกอตแลนด์	2014	สหราชอาณาจักร	ไม่	ไม่	ใช่
แคว้นกาตาลุญญา	2014	สเปน	ใช่	ไม่	ไม่
ซินต์เอิสตาซียึส	2014	เนเธอร์แลนด์	ไม่	ไม่	ใช่
บราซิลใต้	2016	บราซิล	ใช่	ไม่	ไม่	การลงประชามติอย่างไม่เป็นทางการ รัฐบาลบราซิลไม่ให้การรับรอง
ปวยร์โตรีโก	2017	สหรัฐอเมริกา	ไม่	ไม่	ใช่
เคอร์ดิสถานอิรัก	2017	อิรัก	ใช่	ไม่[7]	ไม่	การจัดประชามติจัดขั้นในดินแดนพิพาทในอิรักเหนือ
แคว้นกาตาลุญญา	2017	สเปน	ใช่	ไม่[8]	ไม่	ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว รัฐบาลสเปนประกาศให้เป็นโมฆะ[9]
บราซิลใต้	2017	บราซิล	ใช่	ไม่	ไม่	การลงประชามติอย่างไม่เป็นทางการ รัฐบาลบราซิลไม่ให้การรับรอง
นิวแคลิโดเนีย	2018	ฝรั่งเศส	ไม่	ไม่	ใช่
บูเกนวิลล์	2019	ปาปัวนิวกินี	ใช่	ขึ้นอยู่กับการเจรจา[10]	ใช่	การลงคะแนนแบบไม่ผูกมัด[11] ความเป็นเอกราชขึ้นอยู่กับรัฐสภาปาปัวนิวกินี[12]
นิวแคลิโดเนีย	2020	ฝรั่งเศส	ไม่	ไม่[13]	ใช่
	2021		ไม่	ไม่	ใช่	คว่ำบาตรโดยพรรคที่สนับสนุนเอกราช[14]

• การลงประชามติ