อุทยานแห่งชาติบูโด-สุไหงปาดี

อุทยานแห่งชาติบูโด-สุไหงปาดี
ไอยูซีเอ็นประเภท 2 (อุทยานแห่งชาติ)
ที่ตั้ง	จังหวัดนราธิวาส จังหวัดยะลา และจังหวัดปัตตานี ประเทศไทย
พิกัด	6°28′01″N 101°37′48″E / 6.467°N 101.630°E / 6.467; 101.630[1]
พื้นที่	294 km2 (114 sq mi)
จัดตั้ง	พ.ศ. 2542

อุทยานแห่งชาติบูโด-สุไหงปาดี เป็นอุทยานแห่งชาติที่ตั้งอยู่ในภาคใต้ตอนล่างของประเทศไทย โดยเป็นส่วนหนึ่งของเทือกเขาสันกาลาคีรี ซึ่งเป็นส่วนใต้สุดของเทือกเขาตะนาวศรีก่อนที่แนวเทือกเขาจะทอดตัวยาวเข้าไปในมาเลเซีย^[2]

อุทยานแห่งนี้มีพื้นที่ 294 ตารางกิโลเมตร (114 ตารางไมล์) ครอบคลุมพื้นที่สามจังหวัดทางภาคใต้ ได้แก่ นราธิวาส ยะลา และปัตตานี เป็นที่ตั้งของแนวเทือกเขาบูโด ส่วนหนึ่งของป่าฝนเขตร้อนอินโด-มลายูซึ่งมีความชื้นสูงและมีฝนตกตลอดทั้งปี ภายในอุทยานมีน้ำตกหลายแห่ง อาทิ น้ำตกภูแว น้ำตกปาโช และน้ำตกปาโก ซึ่งน้ำตกปาโชบนหน้าผาสูง เป็นน้ำตกที่มีชื่อเสียงที่สุด โดยคำว่า "ปาโช" ผันมาจากคำภาษามลายูที่แปลว่า "น้ำตก"

พันธุ์พืชที่มีชื่อเสียงของอุทยานแห่งนี้คือ "ใบทอง" หรือ "ยันเดา" ซึ่งถูกค้นพบครั้งแรกที่นี่ใน พ.ศ. 2531 สัตว์หายากที่พบในเขตอุทยานได้แก่ แรด ชะนีมือดำ สมเสร็จ เลียงผาเหนือ ค่างแว่นถิ่นใต้ ค่างดำมลายู และค่างหนุมาน โดยค่างมักอาศัยอยู่ในป่าลีกและบนภูเขาสูง อยู่รวมกันเป็นกลุ่มประมาณ 30-40 ตัว