รายการการวิ่งคบเพลิงโอลิมปิก

การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิก เป็นพิธีการของการวิ่งเพลิงโอลิมปิกจากเมืองโอลิมเปีย, ประเทศกรีซ ไปยังสถานที่จัดกีฬาโอลิมปิก ในครั้งนั้นๆ โดยครั้งแรกได้เริ่มในโอลิมปิกเบอร์ลิน 1936^[1] และต่อจากนั้นก็ได้มีการวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกในทุก ๆ ครั้ง

โอลิมปิกครั้งก่อน ๆ ได้มีการวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกในหลายประเทศ แต่ในปัจจุบันคณะกรรมการโอลิมปิกสากล ได้จำกัดให้วิ่งคบเพลิงภายในประเทศ หลังเกิดการประท้วงใน การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูร้อน 2008^[2]

โอลิมปิกฤดูร้อน

เมืองเจ้าภาพ	วัน	ระยะทาง (กิโลเมตร)	นักวิ่งคบเพลิง (คน)	เส้นทาง
เบอร์ลิน 1936	8	3,422	3,422	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูร้อน 1936 กระถางคบเพลิง ณ กรุงเบอร์ลิน สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์ – เทสซาโลนีกี) – โซเฟีย – เบลเกรด – บูดาเปสต์ – เวียนนา – ปราก สายในประเทศ (เดรสเดิน – เบอร์ลิน^[3])
/ ยกเลิก				บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูร้อน 1940
ยกเลิก				บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูร้อน 1944
ลอนดอน 1948	13	7,870	3,372	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูร้อน 1948 สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เกาะคอร์ฟู) – (บารี – มิลาน) – (โลซาน – เจนีวา) – (เบอซ็องซง – เม็ตซ์) – ลักเซมเบิร์ก – บรัสเซลส์ – (ลีล – กาแล) สายในประเทศ (โดเวอร์ – ลอนดอน)
เฮลซิงกิ 1952	5	3,365	1,416	การวิ่งคบเพลิง ณ ประเทศกรีซ สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – (ออลบอร์ – โอเดนเซ – โคเปนเฮเกน) – (มัลเมอ – กอเทนเบิร์ก – สต็อกโฮล์ม) สายในประเทศ (ทอร์นีโอ – โอวลุ – เฮลซิงกิ)
เมลเบิร์น 1956	21	20,470	3,118	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (ดาร์วิน – บริสเบน – ซิดนีย์ – แคนเบอร์รา – เมลเบิร์น)
สต็อกโฮล์ม 1956 (กีฬาขี่ม้า)	9	1,000	490	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – โคเปนเฮเกน สายในประเทศ (มัลเมอ – สต็อกโฮล์ม)
โรม 1960	14	2,750	1,529	การวิ่งคบเพลิงในพิธีเปิด สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (ซีรากูซา – กาตาเนีย – เมสซีนา – เรจโจคาลาเบรีย – เนเปิลส์ – โรม)
โตเกียว 1964	51	20,065	870	การวิ่งคบเพลิง ณ นครนะฮะ สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – อิสตันบูล – เบรุต – เตหะราน – ลาฮอร์ – นิวเดลี – ย่างกุ้ง – กรุงเทพมหานคร – กัวลาลัมเปอร์– มะนิลา – ฮ่องกง – ไทเป สายในประเทศ (เกาะโอะกินะวะ – โตเกียว)
เม็กซิโกซิตี 1968	51	13,620	2,778	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูร้อน 1968 สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – (เจนัว – บาร์เซโลนา – มาดริด – เซบิยา – ปาลอส – ลาส พัลมาส) – เกาะซาน ซาลวาดอร์ สายในประเทศ (เบรากรุซ – เม็กซิโกซิตี)
มิวนิก 1972	30	5,532	6,000	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์ – เทสซาโลนีกี) – อิสตันบูล – วาร์นา – (บูคาเรสต์ – ทิมิโซอารา) – เบลเกรด – บูดาเปสต์ – (เวียนนา – ลินซ์ – ซาลซ์บูร์ก – อินส์บรุค) สายในประเทศ (การ์มิช-พาร์เทนเคียร์เชิน – มิวนิก)
มอนทรีออล 1976	5	775	1,214	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูร้อน 1976 สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (ออตตาวา – มอนทรีออล)
มอสโก 1980	31	4,915	5,000	การจุดคบเพลิงในพิธีเปิด สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์ – เทสซาโลนีกี) – โซเฟีย – บูคาเรสต์ สายในประเทศ (คีชีเนา – เคียฟ – ตูลา – มอสโก)
ลอสแอนเจลิส 1984	83	15,000	3,636	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูร้อน 1984 การวิ่งคบเพลิง ณ นครลอสแอนเจลิส สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (นครนิวยอร์ก – บอสตัน – ฟิลาเดลเฟีย – วอชิงตัน ดี.ซี. – ดีทรอยต์ – ชิคาโก – อินเดียแนโพลิส – แอตแลนตา – เซนต์หลุยส์ – แดลลัส – เดนเวอร์ – ซอลต์เลกซิตี – ซีแอตเทิล – ซานฟรานซิสโก – แซนดีเอโก – ลอสแอนเจลิส)
โซล 1988	26	15,250	1,467	การจุดคบเพลิงในพิธีเปิด สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (เชจู – ปูซาน – โซล)
บาร์เซโลนา 1992	51	6,307	10,448	การวิ่งคบเพลิง ณ เมืองบาร์เซโลนา สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (เอมปูเรียส – บิลบาโอ – อาโกรุญญา – มาดริด – เซบิยา – ลาส พัลมาส – มาลากา – บาเลนเซีย – ปัลมา – บาร์เซโลนา)
แอตแลนตา 1996	112	29,016	13,267	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูร้อน 1996 การวิ่งคบเพลิง ณ กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (ลอสแอนเจลิส – ลาสเวกัส – ซานฟรานซิสโก – ซีแอตเทิล – ซอลต์เลกซิตี – เดนเวอร์ – แดลลัส – เซนต์หลุยส์ – มินนีแอโพลิส – ชิคาโก – ดีทรอยต์ – บอสตัน – นครนิวยอร์ก – ฟิลาเดลเฟีย – วอชิงตัน ดี.ซี. – ไมแอมี – เบอร์มิงแฮม – แอตแลนตา)
ซิดนีย์ 2000	127	27,000	13,300	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูร้อน 2000 การวิ่งคบเพลิง ณ รัฐนิวเซาท์เวลส์ สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – กวม – ปาเลา – ไมโครนีเชีย – นาอูรู – หมู่เกาะโซโลมอน – ปาปัวนิวกินี – วานูวาตู – ซามัว – อเมริกันซามัว – หมู่เกาะคุก – ตองงา – (ควีนส์ทาวน์ – ไครสต์เชิร์ช – เวลลิงตัน – โรโตรัว – ออกแลนด์) สายในประเทศ (โขดหินอุลูรู – บริสเบน – ดาร์วิน – เพิร์ท – แอดิเลด – เมลเบิร์น – แคนเบอร์รา – ซิดนีย์)
เอเธนส์ 2004	142	86,000	11,360	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูร้อน 2004 การวิ่งคบเพลิง ณ กรุงบรัสเซลส์ สายในประเทศ (รอบจุดเพลิง) (โอลิมเปีย – มาราธอน – เอเธนส์) สายต่างประเทศ ซิดนีย์ – เมลเบิร์น – โตเกียว – โซล – ปักกิ่ง – เดลี – ไคโร – เคปทาวน์ – รีโอเดจาเนโร – เม็กซิโกซิตี – (ลอสแอนเจลิส – เซนต์หลุยส์ – แอตแลนตา – นครนิวยอร์ก) – มอนทรีออล – (แอนต์เวิร์ป – บรัสเซลส์) – อัมสเตอร์ดัม – (โลซาน – เจนีวา) – ปารีส – ลอนดอน – (มาดริด – บาร์เซโลนา) – โรม – (มิวนิก – เบอร์ลิน) – สต็อกโฮล์ม – เฮลซิงกิ – มอสโก – เคียฟ – อิสตันบูล – โซเฟีย – นิโคเซีย สายในประเทศ (ฮีราคลีออน – เทสซาโลนีกี – ปาทรัส – เอเธนส์)
ปักกิ่ง 2008	130	137,000	21,880	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงในโอลิมปิกฤดูร้อน 2008 การวิ่งคบเพลิง ณ กรุงลอนดอน สายต่างประเทศ 1. (โอลิมเปีย – มาราธอน – เอเธนส์) – (1) 2. อัลมาเตอ – อิสตันบูล – เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก – ลอนดอน – ปารีส – ลอสแอนเจลิส – บัวโนสไอเรส – ดาร์-เอส-ซาลาม – มัสกัต – อิสลามาบาด – มุมไบ – กรุงเทพมหานคร – กัวลาลัมเปอร์ – จาการ์ตา – แคนเบอร์รา – นางาโนะ – โซล – เปียงยาง – นครโฮจิมินห์ – ฮ่องกง – มาเก๊า – (2) สายในประเทศ 1. ปักกิ่ง 2. (ซานย่า – อู๋ซิฉาน – ว่านหนิง – ไหโข่ว – กว่างโจว – เซินเจิ้น – ฮุ่ยโจว – ซัวเถา – ฝูโจว – เฉวียนโจว – เซี่ยเหมิน – หลงยาน – หรุ้ยจิน – จิ่งกังซาน – หนานชาง – เวินโจว – หนิงปัว – หางโจว – เฉาซิง – เจียเซียง – เซี่ยงไฮ้ – ซูโจว – หนานทง – ไท่โจว – หยางโจว – หนานจิง – เหอเฝย์ – หวยหนาน – อู๋หู – จี้ซี – เขาหวง – อู่ฮั่น – อี้ชาง – จิ่นโจว – เยฺว่หยาง – ฉางชา – เฉาชาน – กุ้ยหลิน – หนานหนิง – ไป๋เซอ – คุนหมิง – ลี่เจียง – แชงกรี-ลา – กุ้ยหยาง – ไคลี – จุนอี้ – ฉงชิ่ง – กวงอาน – เหมียนหยาง – กวงอาน – ลาซา – โกลมุด – ชิงไห่ – ซีหนิง – อุรุมชี – คาสการ์ – ซือเหอจือ – ฉางจือ – ตุนหวง – เจี่ยยู่กวน – จิ่วฉวน – เทียนฉุ่ย – หลานโจว – จงเหว่ย – อู๋จง – อิ๋นชวน – เหยียนอัน – หยางหลิง – เสียนหยาง – ซีอาน – ยฺวิ่นเฉิง – ผิงเหยา – ไท่หยวน – ต้าถง – ฮูฮอต – ออดอส – บาวตู – ฉีเฟิ่ง – ฉีฉีฮาร์ – ต้าชิ่ง – ฮาร์บิน – ซ่งหยวน – ฉางชุน – จี๋หลิน – หยานจี๋ – เฉิ่นหยาง – เปินซี – เหลียวหยาง – อันชาน – ต้าเหลียน – เยียนไถ – เวยไห่ – ชิงเต่า – หรีเจ้า – หลินอี้ – กูฟู – ไทอัน – จี่หนาน – ซางฉิว – ไคเฟิง – เจิ้งโจว – ลกเอี๋ยง – อันหยาง – ฉือเจียจวง – ฉินฮวงเต่า – ฉินฮวงเต่า – เทียนจิน – เล่อซาน – จือกง – ยีบิน – เฉิงตู – ปักกิ่ง)
ลอนดอน 2012	70	12,800	8,000	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงในโอลิมปิกฤดูร้อน 2012 การวิ่งคบเพลิง ณ มณฑลแลงคาเชอร์ สายต่างประเทศ 1. (โอลิมเปีย – ฮีราคลีออน – โยอานนีนา – เทสซาโลนีกี – เอเธนส์) – (1) 2. ดักลาส – (2) 3. ดับลิน – (3) 4. เซนต์ปีเตอร์พอร์ต – เซนต์เฮลิเยอร์ – (4) สายในประเทศ 1. (แลนด์สเอ็นด์ - พลิมัท – ทอร์ควีย์ – เอ็กซิเตอร์ – บาร์นสเทเพิล – ทวนทัน – แกลสทันเบอร์รี – บาธ – บริสตอล – กลอสเตอร์ – วุร์สเตอร์ – คาร์ดิฟฟ์ – สวอนซี – อเบอริธวิธ – บังกอร์ – เชสเตอร์ – มัชเวนล็อก – สโตก-ออน-เทรนต์ – ลิเวอร์พูล) – 2. (เบลฟาสต์ – เดอร์รี่ – นิวรี) – 3. (เบลฟาสต์ - สแตรนแรร์ – กลาสโกว์ – อินเวอร์เนสส์ – เคิร์กวอลล์ – เลอร์วิค – สตอร์โนเวย์ – อินเวอร์เนสส์ – แอเบอร์ดีน – ดันดี – เซนต์แอนดรูส์ – สเตอร์ลิง – เอดินบะระ – นิวคาสเซิลอะพอนไทน์ – คิงส์ตันอะพอนฮัลล์ – ยอร์ก – คาร์ไลล์ – ดัมฟรายส์ – แบล็กพูล – แมนเชสเตอร์ – ลีดส์ – เชฟฟีลด์ – นอตทิงแฮม – ดาร์บี – เบอร์มิงแฮม – สแตรทฟอร์ดริมแม่น้ำเอวอน – รักบี้ – คอเวนทรี – นอริช – อิปสวิช – เคมบริดจ์ – สโตก แมนด์วิลล์ – ออกซฟอร์ด – วินด์เซอร์ – แอสคอท – เรดิง – วินเชสเตอร์ – ซอลส์บรี – ชาฟต์บิวรี – บอร์นมัธ – เซาแทมป์ตัน) – 4. (พอร์ตสมัท – ชิชิสเตอร์ – ไบรตัน – เฮสติงส์ – โดเวอร์ - แคนเทอร์เบอรี – เมดสโตน – ลอนดอน)
รีโอเดจาเนโร 2016	106	20,000	12,000	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงในโอลิมปิกฤดูร้อน 2016 การวิ่งคบเพลิง ณ กรุงบราซิเลีย ถือโดยวังแดร์เลย์ โกร์เดย์รู จี ลีมา สายต่างประเทศ ('โอลิมเปีย' – ไพกรอส – อมาเลียดา – เลไคนา – เกาะซาคินทอส – ปาทรัส – มิสโซลองกิ – อัสทากอส – เกาะเลฟคาด้า – นิคาโปลิส – เพรียฟเซ – อิกูแมนิทซา – เกาะคอร์ฟู - โยอานนีนา – เวเรีย – เทสซาโลนีกี – เซอเรส – ดรามา – คาวาลา – อเล็กซานโดรโพลิส – โคโมตินิ – ซานติ – เคเทอรินี – ลาริสซา – คัลซีส – มาราธอน – เอเธนส์) – (โลซาน – เจนีวา) สายในประเทศ (บราซีเลีย – โกยาเนีย – เบโลโอรีซอนชี – วิตอเรีย – ซัลวาดอร์ – อารากาจู – มาเซโอ – เรซีฟี – โจเอาเปสโซอา – นาตาล – เฟร์นันดูจีนอโรนยา – โฟร์ตาเลซา – ปาลมัส – เซาลูอีส – เบเลง – มากาปา – มาเนาส์ – รีอูบรังกู – โปร์ตูเวลยู – กังปูกรังจี – โฟซ โด อีกัวสุ – ปอร์โตอเลเกร – โฟลเรียนอโปลิส – บลูเมเนา – กูรีตีบา – ซังตูส – เซาเปาลู – รีโอเดจาเนโร)

โอลิมปิกฤดูหนาว

เมืองเจ้าภาพ	วัน	ระยะทาง (กิโลเมตร)	นักวิ่งคบเพลิง (คน)	เส้นทาง
ออสโล 1952	2	225	94	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงในโอลิมปิกฤดูหนาว 1952 สายในประเทศ (มอร์เกดอล – ออสโล)
กอร์ตีนาดัมเปซโซ 1956	5			สายในประเทศ (โรม – เวนิส – กอร์ตีนาดัมเปซโซ)
สควอว์วัลเลย์ 1960	19	960	700	สายต่างประเทศ (มอร์เกดอล – ออสโล) สายในประเทศ (ลอสแอนเจลิส – เฟรสโน – สควอว์วัลเลย์)
อินส์บรุค 1964	8			สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (เวียนนา – อินส์บรุค)
เกรอนอบล์ 1968	50	7,222	5,000	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (ปารีส – สทราซบูร์ – ลียง – บอร์โด – ตูลูซ – มาร์แซย์ – นีซ – ชามอนี – เกรอนอบล์)
ซัปโปะโระ 1972	38	18,741	16,300	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (โอะกินะวะ – โตเกียว – ซัปโปะโระ)
อินส์บรุค 1976	6	1,618		สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – (1)(2) สายในประเทศ 1. (เวียนนา – ลินซ์ – ซาลซ์บูร์ก – อินส์บรุค) 2. (กราซ – คลาเกินฟวร์ท – อินส์บรุค)
เลคพลาซิด 1980	15	12,824	52	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – แชนนอน สายในประเทศ (ทานทัพอากาศแลงลีย์, แฮมป์ตัน – วอชิงตัน ดี.ซี. – บอลทิมอร์ – ฟิลาเดลเฟีย – นครนิวยอร์ก – ออลบานี – เลคพลาซิด)
ซาราเยโว 1984	11	5,289	1,600	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ ดูโบรฟนิก – (1)(2) 1. (สปลิต – ลูบลิยานา – ซาเกร็บ – ซาราเยโว) 2. (สโกเปีย – นอวีซาด – เบลเกรด – ซาราเยโว)
แคลกะรี 1988	95	18,000	6,250	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (เซนต์จอห์นส์ – นครควิเบก – มอนทรีออล – ออตตาวา – โทรอนโต – วินนิเพ็ก – อินูวิก – แวนคูเวอร์ – เอ็ดมันตัน – แคลกะรี)
แอลเบอร์วีลล์ 1992	58	5,500	5,500	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (ปารีส – น็องต์ – เลออาฟวร์ – ลีล – สทราซบูร์ – ลิโมช – บอร์โด – ตูลูซ – อาฌักซีโย – นีซ – มาร์แซย์ – ลียง – เกรอนอบล์ – แอลเบอร์วีลล์)
ลิลเลฮัมเมร์ 1994	82^{[nb 1]}	12,000^{[nb 1]}	7,000^{[nb 1]}	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – (แฟรงก์เฟิร์ต – ชตุทท์การ์ท – คาร์ลสรูเออ – ดึสเซิลดอร์ฟ – โคโลญ – ฮัมบวร์ค) – โคเปนเฮเกน – สต็อกโฮล์ม สายในประเทศ (ออสโล – ลิลเลฮัมเมร์) (เพลิงจากมอร์เกดอล: มอร์เกดอล – คริสเตียนซาน – สตาวังเงร์ – แบร์เกน – ทรอนด์เฮม – ทรุมเซอ – สฟาลบาร์ – ทรุมเซอ – โบโด – ออสโล – ลิลเลฮัมเมร์)^{[nb 1]}^[4]^[5]^[6]
นะงะโนะ 1998	51	3,486	6,901	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ โตเกียว – (1)(2)(3) 1. (ฮกไกโด – ชิบะ – โตเกียว – นะงะโนะ) 2. (โอะกินะวะ – ฮิโระชิมะ – เคียวโตะ – นะงะโนะ) 3. (คะโงะชิมะ – โอซะกะ – ชิซุโอะกะ – นะงะโนะ)
ซอลต์เลกซิตี 2002	85	21,275	12,012	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูหนาว 2002 การวิ่งคบเพลิง ณ เมืองโพรโว สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (แอตแลนตา – ชาร์ลสตัน – แจ็กสันวิลล์ – เซนต์ออกัสติน – ออร์แลนโด – ไมแอมี – โมบาย – ไบล็อกซี – นิวออร์ลีนส์ – ฮิวสตัน – แซนแอนโทนีโอ – ออสติน – แดลลัส – ลิตเทิลร็อก – เมมฟิส – แนชวิลล์ – ลุยส์วิลล์ – ซินซินแนติ– พิตต์สเบิร์ก – คัมเบอร์แลนด์ – วอชิงตัน ดี.ซี. – บอลทิมอร์ – ฟิลาเดลเฟีย – นครนิวยอร์ก - ฮาร์ตฟอร์ด – พรอวิเดนซ์ – บอสตัน – เบอร์ลิงตัน – เลคพลาซิด – ซีราคิวส์ – คลีฟแลนด์ – โคลัมบัส – ชิคาโก– มิลวอกี – ดีทรอยต์ – ฟอร์ตเวน – อินเดียแนโพลิส – เลกซิงตัน – เซนต์หลุยส์ – แคนซัสซิตี – โอมาฮา – วิชิทอ – โอคลาโฮมาซิตี – อามาริลโล – แอลบูเคอร์คี – ฟีนิกซ์ – ลอสแอนเจลิส – ซานฟรานซิสโก – สควอว์วัลเลย์ – สปาร์คส์ – พอร์ตแลนด์ – ซีแอตเทิล – จูโน – บอยซี – โบซแมน – ไชเอนน์ – เดนเวอร์ – ซอลต์เลกซิตี^[7])
ตูริน 2006	75	11,300	10,000	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูหนาว 2006 สายต่างประเทศ 1. (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – (1) 2. วัลเลตตา – (2) 3. ซานมารีโน – (3) 4. โคเพอร์ – คลาเกินฟวร์ท – (4) 5. ลูกาโน – (5) 6. แอลเบอร์วีลล์ – (6) สายในประเทศ 1. (โรม – ฟลอเรนซ์ – เจนัว – คัลยารี) – 2. (ปาแลร์โม – เนเปิลส์ – บารี – แอนโคนา) – 3. (โบโลญญา – เวนิส – ตรีเยสเต) – 4. (เทรนโต – กอร์ตีนาดัมเปซโซ – มิลาน) – 5. บาโดเนเคีย – 6. ตูริน
แวนคูเวอร์ 2010	106	45,000+	12,000+	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูหนาว 2010 การวิ่งคบเพลิง ณ เมืองมองก์ตัน สายต่างประเทศ 1. (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – (1) 2. รัฐวอชิงตัน – (2) สายในประเทศ 1. (วิกตอเรีย – ยูคอน – นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ – รัฐแอลเบอร์ตา – รัฐซัสแคตเชวัน – รัฐแมนิโทบา – นูนาวุต – รัฐควิเบก – รัฐนิวฟันด์แลนด์และแลบราดอร์ – รัฐโนวาสโกเชีย – รัฐพรินซ์เอ็ดเวิร์ดไอแลนด์ – รัฐนิวบรันสวิก – รัฐควิเบก – รัฐออนแทรีโอ – รัฐแมนิโทบา – รัฐซัสแคตเชวัน – รัฐแอลเบอร์ตา) – 2. แวนคูเวอร์^[8]
โซชี 2014	123	65,000		บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูหนาว 2014 การวิ่งคบเพลิง ณ เมืองซามารา สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (มอสโก – โคลอมนา – โอดินต์โซโว – พระราชวังอาร์คานเจลสเกอ – คราสโนกรอสค์ – ดมิตรอฟ – เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก – คาลินินกราด – เมอร์มานสค์ – อาคันเกลสค์ – ยาคุตสค์ – วลาดีวอสตอค – อีร์คุตสค์ – โนโวซีบีสค์ – คาซาน – นิจนีนอฟโกรอด – วอลโกกราด – รอสตอฟ ออนดอน – แอสตราคัน – กรอซนี – โซชี)
พย็องชัง 2018	-	-	-	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูหนาว 2018 การวิ่งคบเพลิง ณ เมืองพาจู สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (อินช็อน – เชจู – ปูซาน – อุลซัน – เกียวเช – ทงยอง – ชางวอน – ซาชอน (จังหวัดคย็องซังใต้) – ยอซู – ซุนชอน – มกโพ – (จังหวัดช็อลลาใต้) – ช็อนจู (จังหวัดช็อลลาเหนือ) – (จังหวัดชุงช็องใต้) – แทจ็อน – เซจง – ชุงจู – ดันยาง (จังหวัดชุงช็องเหนือ) – อันดง (จังหวัดคย็องซังเหนือ) – แทกู – โพฮัง (จังหวัดคย็องซังเหนือ) – ซูว็อน (จังหวัดคย็องกี) – โซล – พาจู – ย็อนช็อน (จังหวัดคย็องกี) – ซัมโชก – จองซอน – พย็องชัง (จังหวัดคังว็อน))

↑ ^1.0 ^1.1 ^1.2 ^1.3 ในการวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูหนาว 1994 ได้แบ่งเป็น 2 สาย สายแรกคือสายที่วิ่งภายในประเทศ ซึ่งเพลิงของสายนี้ได้ถูกจุดที่เมืองมอร์เกดอล ซึ่งเป็นสถานที่จุดเพลิงของโอลิมปิกฤดูหนาว 2 สมัย และส่วนที่ 2 คือ สายที่ใช้เพลิงจากเมืองโอลิมเปีย ซึ่งคณะกรรมการจัดการแข่งขันได้วางแผนให้รวมทั้ง 2 เพลิง เป็นเพลิงเดียวกัน แต่ถูกระงับจากการประท้วงของทางการกรีซ ทำให้พิธีเปิดได้ใช้แค่เพลิงจากเมืองโอลิมเปีย ส่วนเพลิงจากเมืองมอร์เกดอลได้ใช้ในพาราลิมปิกฤดูหนาวแทน

โอลิมปิกเยาวชนฤดูร้อน

เมืองเจ้าภาพ	วัน	ระยะทาง (กิโลเมตร)	นักวิ่งคบเพลิง (คน)	เส้นทาง
สิงคโปร์ 2010	22	26,700+	2,400+	บทความหลัก: การวิ่งคบเพลิงในโอลิมปิกเยาวชนฤดูร้อน 2010 สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – เบอร์ลิน – ดาการ์ – เม็กซิโกซิตี – ออกแลนด์ – โซล สายในประเทศ สิงคโปร์
หนานจิง 2014	108		104	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) – ออนไลน์ สายในประเทศ หนานจิง

โอลิมปิกเยาวชนฤดูหนาว

เมืองเจ้าภาพ	วัน	ระยะทาง (กิโลเมตร)	นักวิ่งคบเพลิง (คน)	เส้นทาง
อินส์บรุค 2012	18	3,573	2,012	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (อินส์บรุค – เบรเกนซ์ – เซนต์แอนทอนและอาร์ลเบิร์ก – ลีนซ์ – คลาเกินฟวร์ท – เซอร์เมอร์ริง – เวียนนา – กราซ – ไอเซนชตัดท์ – ซังคท์เพิลเทิน – ลินซ์ – ซาลซ์บูร์ก – สคลาดมิง – อินส์บรุค)
ลิลเลฮัมเมร์ 2016	74	-	-	สายต่างประเทศ (โอลิมเปีย – เอเธนส์) สายในประเทศ (ลิลเลฮัมเมร์ – ออสโล – ลิลเลฮัมเมร์)

ดูเพิ่ม

รายพระนามและรายนามที่จุดกระถางคบเพลิงโอลิมปิก

อ้างอิง

↑ Bowlby, Chris. "The Olympic torch's shadowy past", BBC News, 2008-03-05. Retrieved on 2009-10-21.
↑ Zinser, Lynn (March 27, 2009). "I.O.C. Bars International Torch Relays". The New York Times. สืบค้นเมื่อ August 3, 2012.
↑ Official Report of the เบอร์ลิน 1936 Olympiad
↑ "Archived copy". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-06. สืบค้นเมื่อ 2011-07-19.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (ลิงก์)
↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-07-20. สืบค้นเมื่อ 2018-03-30.
↑ "Archived copy" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2010-12-02. สืบค้นเมื่อ 2010-12-10.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (ลิงก์)
↑ "2002 Olympic Torch Relay Route". PR Newswire. สืบค้นเมื่อ 24 November 2008.
↑ "Provincial and territorial routes^{[ลิงก์เสีย]}", แวนคูเวอร์ 2010 official site, listing the exact stops on the tour.

[1994nb-4] 1.0 ^1.1 ^1.2 ^1.3 ในการวิ่งคบเพลิงโอลิมปิกฤดูหนาว 1994 ได้แบ่งเป็น 2 สาย สายแรกคือสายที่วิ่งภายในประเทศ ซึ่งเพลิงของสายนี้ได้ถูกจุดที่เมืองมอร์เกดอล ซึ่งเป็นสถานที่จุดเพลิงของโอลิมปิกฤดูหนาว 2 สมัย และส่วนที่ 2 คือ สายที่ใช้เพลิงจากเมืองโอลิมเปีย ซึ่งคณะกรรมการจัดการแข่งขันได้วางแผนให้รวมทั้ง 2 เพลิง เป็นเพลิงเดียวกัน แต่ถูกระงับจากการประท้วงของทางการกรีซ ทำให้พิธีเปิดได้ใช้แค่เพลิงจากเมืองโอลิมเปีย ส่วนเพลิงจากเมืองมอร์เกดอลได้ใช้ในพาราลิมปิกฤดูหนาวแทน

[1] Bowlby, Chris. "The Olympic torch's shadowy past", BBC News, 2008-03-05. Retrieved on 2009-10-21.

[2] Zinser, Lynn (March 27, 2009). "I.O.C. Bars International Torch Relays". The New York Times. สืบค้นเมื่อ August 3, 2012.

[3] Official Report of the เบอร์ลิน 1936 Olympiad

[5] "Archived copy". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-06. สืบค้นเมื่อ 2011-07-19.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (ลิงก์)

[6] "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-07-20. สืบค้นเมื่อ 2018-03-30.

[7] "Archived copy" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2010-12-02. สืบค้นเมื่อ 2010-12-10.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (ลิงก์)

[8] "2002 Olympic Torch Relay Route". PR Newswire. สืบค้นเมื่อ 24 November 2008.

[9] "Provincial and territorial routes^{[ลิงก์เสีย]}", แวนคูเวอร์ 2010 official site, listing the exact stops on the tour.

[1]

[2]

[3]

[nb 1]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]