ชุดตัวอักษรแอราเมอิกชุดตัวอักษรแอราเมอิก (อังกฤษ: Aramaic alphabet) พัฒนาขึ้นในช่วง 1,000–900 ปีก่อนคริสต์ศักราช โดยเข้ามาแทนที่อักษรรูปลิ่มของอัสซีเรียซึ่งเป็นระบบการเขียนหลักของจักรวรรดิอัสซีเรีย อักษรชุดนี้เป็นต้นกำเนิดของอักษรตระกูลเซมิติกอื่น ๆ และอาจเป็นต้นกำเนิดของอักษรขโรษฐีที่ใช้ในแถบเอเชียกลางแถบแคว้นคันธาระและพื้นที่ใกล้เคียง ในช่วง 600 ปีก่อนคริสต์ศักราช ชุดตัวอักษรแอราเมอิกยุคแรกเริ่มถูกแทนที่ด้วยชุดตัวอักษรฮีบรูทรงเหลี่ยม ที่รู้จักต่อมาในชื่อชุดตัวอักษรแอราเมอิก ลักษณะเป็นอักษรไร้สระ ไม่มีเครื่องหมายการออกเสียง เขียนจากซ้ายไปขวา แนวนอน ตัวอักษร
ในการเขียนอักษรแอราเมอิก เวา และ ย้อด สามารถเป็นได้ทั้งพยัญชนะและสระ โดยทั่วไปแล้วตัวอักษรสองตัวนี้ เป็นได้เฉพาะพยัญชนะ ว และ ย ตามลำดับ แต่ในภายหลัง ตัวอักษรทั้งสองตัวนี้ สามารถใช้เป็นสระเสียงยาว -ู(อู) และ -ี (อี) (บ่อยครั้งสามารถแทนสระ โ- และ เ- ได้ด้วย) อาเลป ก็สามารถเป็นได้ทั้งพยัญชนะและสระเช่นกัน เดิมทีเป็นพยัญชนะ อ ในภาษาไทย ในภายหลังสามารถใช้นำหน้าตัวอักษรที่แทนสระเสียงยาว และสามารถใช้แทนสระ -า หรือ เ- โดยชาวยิว อิทธิพลของภาษาฮีบรูทำให้ใช้แทนที่ตัว เฮ ที่ท้ายคำ
ใช้เขียนอ้างอิง |