อักษรอิตาลีเก่า (อังกฤษ: Old Italic scripts) พัฒนามาจากชุดตัวอักษรกรีกตะวันตกซึ่งเข้าสู่อิตาลีผ่านทางอาณานิคมของกรีซที่เกาะซิซิลี และตามชายฝั่งตะวันออกของอิตาลี ชาวอิทรัสคันปรับปรุงอักษรกรีกมาใช้เขียนภาษาอิทรัสคันเมื่อ ราว 57 ปีก่อนพุทธศักราช หรือก่อนหน้านั้น อักษรที่ใช้ในอิตาลีส่วนใหญ่มาจากชุดตัวอักษรอิทรัสคัน อักษรในกลุ่มนี้ได้แก่
- อักษรละตินโบราณ (Ancient Latin)
- อักษรฟาลิสคัน (Faliscan) จารึกอักษรฟาลิสคันพบประมาณ 100 ชิ้นเมื่อราว พ.ศ. 143–263 ใกล้เคียงกับอักษรละติน
- อักษรมาร์ซิเลียนา (Marsiliana)
- อักษรเมสซาปิก (Messapic) พัฒนามาจากอักษรกรีกโดยตรงมากกว่าพัฒนาจากอักษรอิทรัสคัน จารึกอักษรนี้พบในช่วง พ.ศ. 343–443 ภาษาเมสซาปิกต่างจากภาษาอื่น ๆ ในอิตาลี คาดว่าน่าจะเป็นสมาชิกของภาษาตระกูลอิลีเรียนที่ตายไปแล้ว
- อักษรเอเดรียติกกลาง/ปิเซนใต้ (Middle Adriatic / South Picene)
- อักษรปิเซนเหนือ (North Picene)
- อักษรออสคัน (Oscan) พัฒนามาจากอักษรอิทรัสคันเมื่อราว 157 ปีก่อนพุทธศักราช จารึกเก่าสุดพบบนเหรียญอายุราว พ.ศ. 43 เขียนจากซ้ายไปขวา แนวนอน แยกคำโดยใช้จุด ใช้เขียนภาษาออสคัน ซึ่งใช้พูดทางภาคใต้ของอิตาลี หลังจากถูกยึดครองโดยโรมเมื่อราว พ.ศ. 643 ภาษาออสคันได้สาบสูญไป
- อักษรอัมเบรียน (Umbrian) ตัวอย่างอักษรอัมเบรียนพบเพียงแผ่นจารึกสำริดอายุราว พ.ศ. 193–493 ราว 7 ชิ้นเท่านั้น
อ้างอิง
